معرفی کامل رشته پزشکی

معرفی کامل رشته پزشکی

در این صفحه از سایت   اطلاعاتی در مورد رشته پزشکی در اختیار شما قرار میدیم که در هیچ سایت یا منبع دیگری اینقد کامل و جامع توضیح داده نشده و با خواندن مطالب این صفحه تقریبا تمام اطلاعاتی که درباره رشته پزشکی نیاز دارید رو بدست خواهید آورد و بیشتر از این نیازی به تحقیق در مورد شغل پزشکی نخواهید داشت. اگر باز هم سوالی باقی ماند در قسمت نظرات انتهای همین صفحه بپرسید.

برای پزشکی قبول شدن باید زحمت زیادی کشید و این رو هیچ کس نمیتونه انکار کنه. برای قبولی دندانپزشکی، داروسازی و سایر رشته ها هم باید زحمت کشید و تنهای کسانی قبول میشن که با علاقه زیاد برای رسیدن به این رشته ها تلاش می کنند. در خیلی از دانشجوهای دندانپزشکی علاقه اولیه به پزشکی دیده میشه. اما چرا پزشکی رو انتخاب نکردند؟ در بین بعضی از دانشجوهای پزشکی هم پشیمانی از اینکه رشته دندانپزشکی رو انتخاب نکردند موج میزنه. نه تنها بین دانشجوها، بلکه بین فارغ التحصیلان این دو رشته هم گاها کسانی وجود دارن که میگن ای کاش اون یکی رشته رو انتخاب می کردم! آمار تغییر رشته از دندانپزشکی به پزشکی و بالعکس در خیلی از دانشگاه های علوم پزشکی کشور تایید کننده این قضیه است. هر کسی برای رشته ای مناسب تره. این که فکر کنیم فلان رشته برا همه کنکوری ها بهترین رشته است کاملا غلطه هرچند شاید دو یا سه رشته باشن که برای اکثر بچه ها مناسب و بهتر هستن اما مطلق نمیشه گفت الزما برای همه بهترین رشته ها هستن.

از الان باید یه چیزی رو بدونین که بعد از فارغ التحصیلی جا نخورید چون به احتمال زیاد در سال های آینده این اتفاق میفته: نه پزشکی عمومی نه دندانپزشکی و نه داروسازی به احتمال زیاد در کل بازار کار خوب فارغ التحصیلای دوره های قبلی رو در آینده نخواهند داشت و صرفا اینکه فقط دکتر باشن باعث درآمدزایی بالا براشون نمیشه. همین الان طبق آمار موجود بیش از ۱۰۰ هزار پزشک و حدود ۳۰ هزار دندانپزشک در ایران داریم که هر سال چند هزار نفر از دانشگاه های دولتی و پردیس خودگردان و دانشگاه آزاد و دانشکده های پزشکی خارج کشور دارن به این آمار اضافه میشن!

بهتره در کنار توضیحات این صفحه درمورد پزشکی، مطالب مروبطه به معرفی رشته های دندانپزشکی،داروسازی، فیزیوتراپی و سایر رشته هایی که مدنظرتون هست رو هم بخونید و مقایسه کنید تا نهایتا تصمیم بگیرید چه رشته یا رشته هایی برای شما مناسب تر هستن. دوستای کنکوری، لطفا مطالب این صفحه رو بدون تعصب و موضع گیری قبلی بخونید و هر چه که درباره پزشکی از در و همسایه شنیدین و اخبار ناموثقی که درباره پزشکی و پزشک ها به گوشتون رسیده رو موقتا تا پایان این نوشته از ذهنتون بیرون بریزید و نهایتا کل متن رو که خوندید بعدش قضاوت کنید.

 

رتبه قبولی پزشکی

به نظر شما رتبه ی مورد نیاز برای پزشکی باید در چه حدودی باشه؟ سوالی که هر سال در ایام انتخاب رشته خیلی ها می پرسند این هست که رتبه پزشکی در کنکور باید چند باشه؟ با چه رتبه ای پزشکی ازاد قبول میشم و به طور کلی اگر رتبم چند بیاد میتونم پزشکی یا داروسازی یا دندانپزشکی یا فیزیوتراپی یا هر رشته ای قبول بشم؟ این سوال خیلی کلی هست و در جوابش باید بگیم که رتبه لازم برای قبولی پزشکی به چند عامل بستگی داره:

۱-اول اینکه رتبه قبولی پزشکی دانشگاه دولتی روزانه یا مازاد یا تعهد خدمت یا پردیس خودگردان (بین الملل) یا دانشگاه آزاد؟ هر کدام از این ها رتبه های لازم برا قبولی متفاوتی دارند. حتی رتبه قبولی پزشکی روزانه نیمسال دوم و نیمسال اول هم با هم فرق داره و معمولا نیمسال اول رتبه بهتری میخواد چون به هر حال از اون طرف هم یک ترم زودتر فارغ التحصیل میشن.

۲-دوم اگر مثلا شما منظورتون پزشکی روزانه هست روزانه کدوم دانشگاه؟ رتبه قبولی پزشکی روزانه دانشگاه تهران با روازنه دانشگاه زاهدان خیلی فرق داره.

۳-سوم اینکه شما چه سهمیه ای در کنکور داشتید؟ منطقه ۱ منطقه ۲ منطقه ۳ یا ایثارگران ۲۵ درصدی یا ایثارگران ۵ درصدی؟ هر کدام از این ها هر سال معمولا تا یک رتبه خاصی میتونن پزشکی یک دانشگاه خاص قبول بشن. بعد از اینکه سهمیه خانواده شهدا و ایثارگران کسر شد، باقی مانده ظرفیت تقریبا به نسبت جمعیت داوطلب های هر منطقه بین منطقه ۱ و ۲ و ۳ تقسیم میشه.

۴-چهارمین عامل موثر بر رتبه قبولی پزشکی مربوط به زیرگروه ۱ شماست. شاید دو داوطلب باشن هر دو با یک سهمیه یکسان با رتبه کل ۱۵۰۰ منطقه که  یکی از این دو داوطلب درس زمین شناسی رو خیلی بالا زده باشه و رتبه کل خوبی اورده باشه. درس زمین شناسی در رتبه کل موثره اما در رتبه زیر گروه ۱ هیچ تاثیری نداره، اما همین داوطلبی که زمین شناسی رو بالا زده رتبه زیرگروه یکش خوب نباشه و در حد قبولی پزشکی نیست. پس برای قبولی پزشکی دانشگاه های دولتی رتبه زیرگروه ۱ مهمه نه رتبه کل.

۵-پنجم عامل موثر بر قبولی پزشکی این است که شما بومی اون استان یا استان های اطرافش هستید یا نه؟ نوع گزینش رشته پزشکی دوره روزانه به صورت بومی ناحیه ای است. در ۴ رشته دکتری عمومی که یکیشون پزشکی هست ۶۰ درصد داوطلب های سهمیه مناطق از بومی های همون ناحیه و ۴۰ درصد از غیربومی ها انتخاب میشن. برای غیر از این ۴ رشته تجربی اونهایی که بومی گزینی دارن در دوره روزانه بومی گزینی به صورت ۸۰ درصد بومی به ۲۰ درصد غیربومی هست. کلا ۴ نوع گزینش داریم کشوری، ناحیه ای، قطبی و استانی. ۹ تا ناحیه داریم در کشور. مثلا استان های ایلام، خوزستان و لرستان یک ناحیه هستن، گلستان گیلان مازندران یک ناحیه هستن پس بچه های این استان ها که با هم یک ناحیه رو تشکیل میدن واسه قبولی پزشکی دانشگاه های همون استان ها بومی محسوب میشن و شانس قبولی بیشتری دارن. به عنوان مثال، اگر برای پزشکی روزانه اصفهان تا حدود رتبه  ۸۰۰ منطقه ۲ بومی های سه استان اصفهان و یزد و چهارمحال بختیاری قبول میشن، برای غیربومی ها یعنی داوطلبان خارج از این سه استان هر سال حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تا باید رتبه منطقه ۲شون بهتر از آخرین قبولی بومی باشه چون به هر حال بومی ها ظرفیت پذیرش بیشتری دارن. ملاک بومی بودن هم اینه که شما سه سال آخر تحصیلتون قبل از کنکور کدوم استان درس خوندید. اگر دو سه استان مختلف درس خوندید ملاک بومی بودن استان محل تولد شماست. البته برای قبولی پردیس خودگردان و دانشگاه آاد بومی گزینی وجود نداره و پذیرش به صورت کشوری است.

۶-ششمین عامل موثر بر قبولی پزشکی جنسیت شماست. در چند رشته که در دوره های روزانه ظرفیت پذیرش زن و مرد برابره، چون تعداد داوطلبان خانم در کنکور تجربی بیشتره، ممکنه برای آخرین نفراتی که با توجه به رتبه هاشون احتمال قبول پزشکی یک دانشگاه خاص رو دارن، یک دختر و یک پسر با رتبه یکسان وجود داشته باشه که پسر قبول بشه اما دختر نه. مثلا اگه پزشکی روزانه یک دانشگاه ۸۰ نفر میخواد ۴۰ تا خانم و ۴۰ تا آقا قراره قبول بشن، ممکنه خانم هایی که از نظر رتبه و انتخاب پزشکی روزانه این دانشگاه نفرات ۴۰ تا ۴۵ بودن حتی رتبشون از اقایونی که در بین اقایون نفرات ۳۵ تا ۴۰ بودن و اون دانشگاه رو انتخاب کردن بهتر باشه اما چون ظرفیت پذیرش بین دو جنسیت برای قبئلی رشته پزشکی دوره روزانه برابره اینجا آقایونی که رتبشون لب مرز هست نسبت به خانم هایی ک رتبشون لب مرز هست خوش شانس تر هستن و احتمال قبولی پزشکی براشون بیشتره. به هر حال تعداد داوطلبان مرد در رشته تجربی کمتر از خانم ها هست. رشته های پزشکی، داروسازی، دندانپزشکی و پرستاری در دوره روزانه اینجوری هستن یعنی به تعداد برابر خانم و آقا در هر دانشگاه پذیرش میشن. اما در مورد پردیس های خودگران اینطور نیست و فقط روزانه های این رشته ها اینطور هستن. البته بعضی دانشگاه های خاص مثل دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج) هم در بعضی رشته ها ممکنه ظرفیت های زن و مرد برابر نباشه.

پس اگر میخواهید بدانید رتبه قبولی پزشکی چند بوده و داخل سایتی یا جایی نگاه می کنید یا ازمشاور کنکور می پرسید حتما این شش مورد رو بهش بگید که منظورتون دقیقا چه پزشکی هست پزشکی کجا کدوم دوره کدوم دانشگاه برای چه جنسیتی چه سهمیه ای و … چون پزشکی داریم تا پزشکی!

۷-هفتم اینکه تمام این رتبه های قبولی پزشکی بر اساس قبولی های سالهای گذشته هستند و سال بعد ممکنه ظرفیت ها کمی تغییر کنه و یا به دلایلی دیگه رتبه قبولی پزشکی فلان دانشگاه نسبت به سال قبل کمی جابجا بشه.

ضمنا در ایران رشته پزشکی بدون کنکور دانشگاه ازاد یا هیچ دانشگاه دیگری وجود نداره. 

 

آیا واقعا قبولی در رشته پزشکی یعنی ورود به بهشت!؟

یک جا مقاله ای خوندم گفته بود درصد بالایی از دانشجوهای پزشکی به خاطر صرفا علاقه به درس پزشکی و شغلش وارد این رشته نشدن و اصلا اطلاعات خیلی دقیقی در مورد این رشته تا قبل از ورود به دانشگاه نداشتن. فشار اجتماعی و شان و منزلت و دیدن درآمد بالای بعضی پزشک ها و پرستیژ و کلاس کاری این شغل اونها رو به سمت این رشته کشونده و در ادامه گفته بود که درصد زیادی از دانشجوهای پزشکی حداقل یک بار افسردگی واقعی رو تجربه کردن! چون فکر میکنن پزشکی یک بهشت پر از نعمت و آسایش هست و بعد از قبوی دیگه وارد بهشت شدن و در ادامه گفته بود که کسانی که عاشق درس خوندن هستن یه جورایی گاها مجبورن بعضی دوران در طول دانشجویی ۱۰ ساعت به بالا درس بخونن از پسش بر بیان (البته بعضی زمان های خاص نه در طول کل تحصیل)، حالا حالاها نیاز به پول زیادی ندارن و البته به این زودی ها قصد ازدواج ندارن پزشکی براشون انتخاب خیلی خوبی میتونه باشه. البته هر کدوم از این چیزایی که گفته شده جای بحث داره و مطلق نیست مثلا بعضی دانشجویان پزشکی هم هستن که متاهلن و به درس و تحصیلشون هم میرسن اما تعداد اینجور افراد خیلی زیاد نیست.

خیلی ها متاسفانه کاملا رویایی پزشکی رو انتخاب میکنن و بعد از گذشت چند سال کاملا سرخورده میشن چون میبینن اصلا اون چیزی که فکر میکردن نیست! به قول یکی از دوستان که پزشک عمومی هست میگفت: «پزشکی مثل ازدواج میمونه، اولش ممکنه بدون اینکه تحقیق زیادی دربارش کرده باشی بدون آگاهی و صرفا احساسی و بر اساس یک سری شنیده های عامیانه عاشقش بشی و وارد این رشته بشی اما بعدها که باهاش زندگی میکنی و تازه خوب میشناسیش ممکنه دیگه دوستش نداشته باشی و طلاق بگیری ازش! ممکن هم هست دوستش داشته باشی و همچنان باهاش زندگی کنی» این حرفش خیلی قشنگ بود و واقعا حقیقته. نه فقط درباره پزشکی درباره همه رشته ها باید خوب تحقیق کنید تا ببینید با اون رشته سازگاری دارید یا نه که خدایی نکرده بعدا مجبور نشید ازش طلاق بگیرید یا به زور تحملش کنید!

 

آیا ممکنه پزشکی عمومی اشباع بشه؟ 

برای اینکه بفهمیم یک رشته مثل پزشکی عمومی یا داروسازی یا دندانپزشکی عمومی چقدر به حالت اشباع نزدیک شده یا داره نزدیک میشه باید «نسبت جمعیت اون کشور به تعداد فارغ التحصیلان اون رشته» رو در حال حاضر و در سال¬های آینده پیش¬ بینی کنیم که هر چند تنها فاکتور برای سنجش اشباع بودن یا نبودن نیست اما مهم ترین فاکتور همینه. در واقع باید نسبت تقاضا به عرضه رو پیش بینی کنیم هر چیزی که عرضه اش خیلی بیشتر از تقاضاش بشه به اشباع نزدیک میشه.

سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده که به ازای هر هزار نفر جمعیت یک پزشک کافی هست (نسبت ۱۰۰۰ به ۱). پس اگر طبق استاندارد جهانی عمل کنیم برای جمعیت حدود ۸۰ میلیونی الان ایران اگر ۸۰ هزار پزشک داشته باشیم کافی است، در حالیکه همین الان بیش از ۱۰۰ هزار و خورده ای پزشک در ایران داریم که اکثرا هم پزشکی عمومی هستن! علاوه بر این، هر سال تعدادی دانشجوی پزشکی جدید به این آمار اضافه میشه، مثلا همین پارسال در کنکور سراسری تجربی ۱۳۹۵ بیشتر از ۵۰۰۰ نفر دانشجوی پزشکی جدید که حدود ۳۵۰۰ نفر از اینها روزانه بودن، بیشتر از ۱۰۰۰ نفر دانشجوی دندانپزشکی جدید و بیشتر از ۱۰۰۰ نفر هم دانشجوی داروسازی جدید از طریق کنکوری سراسری تجربی در دانشگاه های دولتی شامل روزانه و تعهد خدمت و پردیس بین الملل و دانشگاه ارتش و بقیه الله پذیرش شدن. علاوه بر دانشگاه های دولتی و پردیس خودگردان و ظرفیت مازاد، پارسال ۱۱ دانشگاه آزاد در کل کشور در رشته پزشکی عمومی دانشجو پذیرش کردن (دانشگاه آزاد علوم پزشکی تهران، مشهد، تبریز، تهران واحد کیش، ساری، نجف آباد، شاهرود، زاهدان، اردبیل، قم، یزد، کرمان) که باید تعداد دانشجوهایی که از این دانشگاه های آزاد قراره امسال پزشکی قبول بشن و حدود ۷ سال دیگه درسشون رو تموم کنن هم به اون چند هزار نفری که پزشکی روزانه دولتی و تعهدی و پردیس خودگردان و مازاد امسال پذیرش میشن اضافه کرد. در کنکور ۹۶ دانشگاه آزاد تنکابن و دانشگاه آزاد قشم و دانشگاه آزاد کازرون هم رشته پزشکی آوردن.

تغییرات ظرفیت پذیرش دوره روزانه پزشکی در از کنکور ۹۵ تا ۹۶ 

دقت کنید که ظرفیت های جدول فوق فقط مربوط به دوره روزانه است و آمار پذیرش پزشکی پردیس خودگردان، ظرفیت مازاد و پزشکی دانشگاه آزاد در این جدول لحاظ نشده. علاوه بر دانشگاه های دولتی و آزاد داخل کشور، هر سال تعدادی هم میرن دانشگاههای خارجی این رشته ها رو میخونن و بعد برمیگردن ایران. با اینکه الان تعداد پزشک¬ان کشور ما بیشتر از استاندارد سازمان بهداشت جهانی است باز هم هر سال چند هزار نفر دانشجوی جدید پزشکی دارن پذیرش میشن. اما با این وجود در بعضی از مناطق محروم ایران حتی یک پزشک هم نداریم و شدیدا کمبود پزشک اونجاها حس میشه مخصوصا پزشک متخصص، درحالیکه از اون طرف در شهرهای بزرگ بخصوص تهران پزشک عمومی بیکار هم داریم!

این پزشکان بیکار اکثرا کسانی هستن که حاضر نیستن از شهر خودشون دور بشن و برن مناطق محروم کار کنن حتی با حقوق بالا. الان سه استان سیستان و بلوچستان، خراسان شمالی و خراسان جنوبی هنوز نیاز زیادی به پزشک عمومی دارن و بیشتر از استان های دیگه کشور نیاز دارن. اما استان تهران و اصفهان و یزد اشباع ترین استان ها از نظر تعداد زیاد پزشک عمومی هستن. در نمودار زیر سرانه کل پزشکان در استان های ایران به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت نمایش داده شده:

چند وقت پیش رئیس سازمان نظام پزشکی اعلام کرد ۱۱۸۰۰ نفر پزشک هستن که بعد از فارغ التحصیلی اصلا به نظام پزشکی یا وزارت بهداشت مراجعه نکردن یعنی یا از ایران رفتن، یا مشغول کارهای دیگه غیر از پزشکی هستن! همچنین به گفته دکتر محسن مصلحی، دبیر شورای عالی نظام پزشکی، حدود ۴۰ هزار پزشک عمومی دست از کار خود کشیده اند. البته قطعا همه این ۴۰ هزار پزشک عمومی بیکار نیستند و بعضی از این افراد مشغول فعالیت هایی غیر از پزشکی هستند اما به هر حال این آمارها درباره وضعیت پزشکان عمومی و آینده پزشکی عمومی جال تامل داره.

مرداد ۱۳۹۵ رئیس انجمن پزشکان عمومی ایران در یک مصاحبه گفته بود که: «حدود ۴۰ هزار پزشک عمومی در حرفه خود فعالیت نمی کنند و با اینکه ما به اندازه کافی پزشک عمومی برای تأمین نیروی انسانی پزشک خانواده داریم؛ اما همچنان با افزایش سهمیه پذیرش دانشجو در حوزه پزشکی عمومی و سایر تخصص‌ها روبه‌رو هستیم.» این هم لینک منبع خبر:  www.isgp.ir/4083

ظرفیت پذیرش پزشکی عمومی هر سال حدود سه و نیم تا چهار و نیم برابر ظرفیت پزشکی دندانپزشکی و همچنین ظرفیت داروسازی هست. ظرفیت های پزشکی و دندان و داروسازی دانشگاه آزاد هم همیشه منتشر نمیشن ولی سال ۱۳۹۴ معاون سنجش و پذیرش دانشگاه آزاد در یک مصاحبه گفته بود که دانشگاه¬های آزاد کشور جمعا حدود ۱۵۰۰ نفر در سه رشته پزشکی و دندانپزشکی و داروسازی ظرفیت دارن (ظرفیت پذیرش آزاد سال ۱۳۹۴).

این نرخ رشد صعودی تعداد پزشکان و دندانپزشکان و داروسازان ایرانی در حالی هست که نرخ رشد جمعیت کشور و پیش -بینی که برای جمعیت کشور در سال¬های آینده شده نرخ نزولی داره.

نرخ رشد جمعیت کشور هر سال داره کمتر میشه که دلایل مختلفی داره و خارج از بحث ماست. پیش بینی شده از سال ۱۳۹۵ تا سال ۱۴۰۵ یعنی حدود ۹ سال دیگه (که فرض کنید یک نفر امسال پزشکی قبول بشه تا ۹ سال دیگه پزشکی عمومی و طرح عمومی رو تموم میکنه) طی این ۹ سال جمعیت ایران فقط حدود ۵ میلیون نفر بیشتر میشه که اگر طبق استاندار جهانی بهداشت بخواهیم پیش بریم در طول این ۱۰ سال فقط باید ۵۰۰۰ پزشک جدید به جمعیت پزشکان ایران اضافه بشه، در حالیکه امسال فقط دانشگاه های دولتی ما دارن حدود ۵۰۰۰ نفر پزشک عمومی جدید میگیرن علاوه بر ۱۴ دانشگاه آزاد و در کنار اون تخصص های رشته پزشکی هم تا نزدیک ۳۰۰۰ نفر ظرفیت پذیرش داره! حساب کنید تا ۹ سال دیگه اینجوری پیش بره چند تا پزشک جدید اضافه شده؟! این روند در مورد دندانپزشکی هم صدق میکنه. در یک کلام هر سال نسبت جمعیت کشور به تعداد دکترها (پزشکان و دندانپزشکان و داروسازن) داره کمتر میشه و در واقع این رشته ها دارن به حالت اشباع نزدیک¬تر میشن. گفتیم که این نسبت برای هر رشته ای نشان دهنده میزان اشباع شدن اون رشته است، البته برای رشته هایی که صرفا مرتبط با انسان ها هست مثل همین سه رشته.

هر چند باز هم اگه اشباع تر بشه همچنان پیش ¬بینی میشه که در مناطق محروم پزشک و دندانپزشک و … نیاز هست ولی در شهرهای بزرگ برعکس میشه. حالا درسته میگیم این رشته ها به حالت اشباع در سال¬های آینده نزدیک میشن اما این رو هم در نظر داشته باشید که خیلی از رشته های دیگه همین الان هم کاملا اشباع شدن یا دارن میشن لذا وضعیت این سه رشته هنوز از خیلی رشته های دیگه بهتره.

اطلاعاتی در مورد رشته پزشکی که در اینجا ارائه داد به این منظور نبود که فکر کنید اشباع میشه و باید بیخیال پزشکی بشید! نه اصلا. هدف ما اینه که بدونید برای ۹ سال دیگه صرف اینکه فقط مدرک پزشکی یا دندانپزشکی داشته باشید تضمین کننده درآمد بالا و حتی الزما کار گیرآوردن نیست پس باید خودتون رو برای مطالعه زیاد و کسب علم در دوره دانشجویی آماده کنید. در فضای رقابتی وقتی که رقیب زیاد شده کسی موفق تره که علم، سواد و مهارت بیشتری در کار داشته باشه. یک پزشک خوب همیشه جا واسه کار کردن و پیشرفت داره هرچقدر هم که تعداد پزشک ها زیاد بشه.

 

دانشجوی پزشکی روزی چند ساعت باید درس بخونه؟!

دانشجوی پزشکی وقعا باید درس بخونه، شوخی هم نداره حجم درسها بالاست. اگه واقعا عاشق درس خوندن و کسب علم و زگهواره تا گور دانش جوییدن هستی میتونی در پزشکی موفق باشی. پزشکی هم دوره تحصیلش طولانی تر از دندانپزشکی و فیزیوتراپی و دامپزشکی و … هست هم نسبتا درس¬هاش سنگین تره. کسی میخواد که واقعا اهل درس خوندن باشه. اگه فکر میکنی علم بهتر از ثروته پزشکی برات خوبه اما اگه فکر میکنی زودتر رسیدن به ثروت بهتر از علم هست و زودتر میخوای به پول برسی شاید رشته ای مثل فیزیوتراپی یا داروسازی انتخاب بهتری باشه هم درس هاش راحتتره و هم زودتر از پزشکی به پول میرسی. بی تعارف دوران تحصیلی پزشکی سخت تر از دندان پزشکی هست. اگه کسی میخواد فقط بهش بگن دکتر عشق دکتر دکتر شنیدن هست یا اینکه هدف اصلیش پولدار شدن هست و علاقه ای به خود پزشکی نداره این فرد احتمال اینکه وسط راه کم بیاره و پشیمون بشه زیاده (کما اینکه کسانی بودن بعد از چند ترم از پزشکی تغییر رشته دادن). شاید برای اینجور آدما دندانپزشکی یا داروسازی بهتر باشه چون باز هم بهشون دکتر دکتر میگن و البته کمی زودتر به پول میرسن و در دندانپزشکی با سختی درسهای تئوری کمتری ولی عملی بیشتر به پول میرسن! اگه واقعا عاشق درس خوندن نیستی و حوصله کشیک و شیفت شب و مورنینگ و ریپورت و آنکال و این حرفا رو نداری پزشکی شاید انتخاب مناسبی برات نباشه و بعد از چند سال خسته بشی ازش!

حجم درس های پزشکی واقعا زیاده شاید در هر ترم یعنی حدود ۵ ماه باید ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ صفحه رو فقط حفظ کنی یعنی تقریبا دو برابر تعداد صحفات زیست شناسی دوم و سوم و پیش دانشگاهی روی هم! باید خلاصه برداری کنی با برنامه و نظم درسها رو تقسیم بندی کنی و جدی درس بخونی. در فضای رقابتی ده سال دیگه پزشکی و زمانی که پزشک خیلی زیاد شده، پزشکی که سواد و علم کافی نداشته باشه از گردونه رقابت حذف میشه. مثل زیست شناسی که مطالبش فرار و نیاز به مرور داره درس های پزشکی هم همینطوره جدید و نیاز به مرور داره. مثلا از تکنیک مباحثه باید استفاده کنی برا درس خوندن چون حجم مطالب بالاست اینکه فقط کتاب باز کنی بخونی یا فقط سر کلاس بری گوش بدی یاد بگیری اینجوری بهت فشار میاد. وقتی حجم مطالب خیلی زیاد میشه باید از روش های به روز برای درس خوندن استفاده کرد یکیش روش مباحثه هست البته در کنار روش های دیگه.

چند سال پیش قرار بود معدل و نمره پره اینترنتی در رتبه و قبولی آزمون تخصص پزشکی تاثیر گذار بشه که البته با تلاش ها و پیگیر هایی که عده ای از پزشکان داشتن تاثیر معدل فعلا لغو شده. یعنی پارسال اولش که کارنامه و رتبه های آزمون دستیاری پزشکی (آزمون تخصص پزشکی) اومد با تاثیر معدل بود بعد اعتراض ها نتیجه داد و دوباره رتبه های جدید رو بدون تاثیر معدل اعلام کردن! احتمال این هست که در آینده معدل و نمره آزمون پیش کارورزی (پره اینترنتی) در قبولی آزمون تخصص پزشکی تاثیر گذاره بشه. پس باید به درس خوندن و معدل اهمیت بدید.

نیاز به مطالعه حتی بعد از اتمام تحصیلات پزشکی

در پزشکی بعد از اتمام تحصیلات هم اگر میخواهید پزشک خوبی باقی بمونید باید مطالعه داشته باشید و به روز باشید. گاهی یک روش جراحی کلا منسوخ میشه. گاهی یک روش جدید درمان میاد و … اگه به روز نباشید عقب میمونید مخصوصا به روز بودن در سال های اینده که تعداد پزشکها داره زیاد میشه خیلی ضروری تر از الان خواهد بود. ولی حقیقتش در دندانپزشکی حداقل در مقطع عمومی اینقد به روز بودن با علم روز دنیا به اندازه پزشکی ضروری نباشه بلکه کار عملی و فیزیکی درست انجام دادن و در بعضی کارهای خاص دندانپزشکی با ذوق و ابتکار انجام دادن و تکنیک عملی بلد بودن مهم-تره. در داروسازی هم همینطور. هر چند دندان هم باید تو کارهای عملی به روز باشی مثل ابزارهای جدید و روشهای جدیدی که میاد مثل همین استفاده از لیزر واسه دندانپزشکی.

نمیگیم دندانپزشکی نیازی به آپدیت بودن نداره، بلکه میگیم در حرفه پزشکی بیشتر از دندانپزشکی لازمه که دکتر همیشه به روز و آپدیت باشه اگه میخواد پزشک باسواد و موفقی باشه مخصوصا در سال های اینده که تعداد پزشک ها بیشتر میشه و فضا رقابتی تر میشه پزشک باسواد و به روز میتونه موفق تر باشه. پزشکی که واقعا عاشق شغلش باشه سختی هاش رو تحمل کنه، در کار بالینی قوی تر باشه و سواد بالاتری داشته باشه موفق تره. در شهرستان کوچک پزشک سراغ داریم که اینقد آپدیت و باسواده که هر کی میره پیشش چیزی که واسه تشخیص بیماری بهش میگه و خیلی دکتر های دیگه اون منطقه برعکس اون رو تشخیص میدن، مریض وقتی میره پیش بهترین فوق تخصص های تهران همون چیزی رو میگن که این دکتر شهرستانی اول تشخیص داده. چرا؟ چون ادم به روز و آپدیتی هست مطالعه داره قطعا نسبت کسی که سالهاست فارغ التحصیل شده و دیگه مطالعه ای نداره وصرفا به فکر پول جمع کردن بیشتر و بیشتره، این فرد تشخیصش درست تره. پزشکی که اینجور باشه در آینده هم موفق تره. حتی دوران دانشجویی کسانی که کتاب های تکست (Text) درسهای پزشکی رو میخونن معمولا باسواد تر از کسانی هستن که فقط به گرفتن جزوه از همکلاسی و جزوه خوانی به زبان فارسی اکتفا میکنن!

بنابرین پزشک موفق باید همیشه به روز باشه، داخل سایت ها اخرین مقالات و یافته های دنیا رو مطالعه کنه، جدیدترین روش های درمان رو یاد بگیره وگرنه کم کم تبدیل به یک پزشک بی سواد خواهد شد. برای همینه گاهی میبینیم پزشکی با نمرات و معدل خوب از دانشگاه خوبی هم فارغ التحصیل شده اما بعد از چند سال کار، تشخیص های اشتباه میده یا مریض زیر دستش زیاد میمیره! این ادم به روز نیست و نمیتونه پزشک موفقی باشه. واقعا پزشکی علمی هست که اگر واردش بشی و بخوای همیشه موفق بمونی باید ز گهواره تا گور دانش بجویی. پس اگر واقعا اهل درس خوندن در دوره دانشجویی نیستید و قصد دارید بعد از کنکور و ورود به دانشگاه تمرکز اصلیتون روی درس نباشه بهتره در انتخاب این رشته تجدید نظر کنید.

 

دوران مختلف تحصیل: پزشکی عمومی چند ترم است؟ 

پزشکی عمومی بسته به دانشگاه حدود ۷ سال تا ۷ سال و نیم هست (اگه کسی نیفته و مشروط نشه و به موقع درسش رو تموم کنه). این ۷ سال به چند بخش تقسیم میشه که البته بعضی دانشگاه ها ۷ سال و نیم هست:

۱) علوم پایه: اولش دوران علوم پایه است (چند ترم اول) مثل رشته های دیگه فقط میری سر کلاس بعضی وقت ها هم آزمایشگاه میری. درسها ترم به ترم هستن و آخر ترم امتحان میدی و … کاملا مثل رشته های دیگه. دندانپزشکی هم همینطوره و داروسازی هم همینه. دوره علوم پایه دندان و پزشکی تقریباشبیه هم هست و اختلاف چندانی ندارن هرچند بعضی درسها رو شاید استادها به بچه های پزشکی مفصل تر و بیشتر از دندان ها درس بدن. بعد از دو سال و نیم (۵ ترم) امتحان جامع علوم پایه ازت میگیرن که یک آزمون ۲۲۵ سوالی هست. دندانپزشکی و داروسازی هم همین امتحان جامع علوم پایه رو میگیرن ازشون. هر سه رشته این آزمون رو دارن.

۲) فیزیوپاتولوژی: بعد از علوم پایه وارد دوره فیزیوپاتولوژی میشی و به مدت یک سال (ترم ۶ و ۷) دوره های مختلفی رو میگذرونی (کورس قلب، کورس کلیه و …) که امتحاناتش ماهانه هست. یعنی اینجوریه که یه درس رو مثل بیماری های قلب تدریس میکنن (حدو یک ماه) بعد دانشجوها ۱۰ روز تعطیل میشن بعدش امتحان میدن. توی این دوره دانشجوها از ساعت ۸ تا ۱۲ توی دانشکده پزشکی باید سر کلاس باشن. پنج شنبه ها گاهی تعطیله گاهی هم نه. ولی تابستون ها کلاسا ادامه داره تا ۷ تا درس اصلی تدریس بشه و معمولاً چون درس ها برای بچه ها جدیده کمی طول میکشه تا دانشجوها به نحوه سوالات آشنا بشن اولاش ممکنه کمی سخت باشه براشون.

۳) استاجری: بعد از اتمام دوره فیزیوپاتولوژی وارد دوره استاجری (اکسترنی) میشی که دو سال طول میکشه. توی این ۲ سال دوره اکسترنی همه بخش های بیمارستان رو یکی یکی میگذرونی و درس های تئوری و عملی مربوط به اونها رو میخونی. گاهی هم کشیک های سبکی برات میزارن. تو این مقطع دانشجوهای پزشکی وارد بخش های بیمارستان میشن و وظیفه گرفتن شرح حال و معاینه بالینی به عهده اوناست. توی این دوره دانشجوها وارد همه بخش های مختلف مثل اعصاب و روان، روان پزشکی، داخلی، جراحی، زنان، عفونی و … میشن و بعد از ظهر ها هم درس تئوری همون بخش ها رو دارن، یا بخش های دیگه رو آموزش میبینن. یعنی دانشجوها از ساعت ۸ تا ۱۲ تو بخش هستن، بعد از ساعت ۱ تا ۳ کلاس تئوری دارن. پنج شنبه ها خیلی وقت ها کلاس هست، تابستونا هم باید برن بیمارستان. اما روزهای تعطیل رسمی، استاژرها تعطیلن توی این مقطع بعضی از روز ها و در بعضی از بخش ها استاژرها باید کشیک عصر (از ساعت ۴ تا ۸) وایسن و میرن اورژانس و اونجا به بقیه کمک میکنن.

۴) اینترنتی: بعد از این سه مرحله که تا الان حدود ۶ سال شده باید امتحان پره اینترنی (پیش کارورزی) بدی. توی این امتحان از هر چی که بعد از امتحان علوم پایه تا الان خوندی سوال میاد یعنی از همه مباحث دوره فیزیوپاتولوژی و استاژری. ازمونش تستی هست تقریبا نصب سوالاتش رو درست جواب بدی قبول میشی و وارد دوره اینترنی (کارورزی) میشی. دوره اینترنی حدود یک سال و نیم هست (ترم ۱۲ تا ۱۴). توی این دوره دیگه کلاس تئوری وجود نداره. هر روز صبح معمولا بیمارها رو ویزیت میکنی و جلسات آموزشی هم شرکت میکنی، کشیک هات هم دیگه شروع میشه. مسئولیت همه کارها در صورت نبود استاد و احیانا رزیدنت (دانشجوی تخصص اون دانشگاه)، به عهده اینترن هست، از مریض بستری کردن تا دارو دادن و … ولی وقتی استاد یا رزیدنت هست، اینترن ها زیر نظر اون ها کار میکنن و وظایف مختلفی بهشون داده میشه. رزیدنت (دانشجوی تخصص) مسئول اینترن (دانشجوی عمومی) هست و اگه خطایی کنه میتونه تنبیهش کنه میتونه بهش شیفت اضافه بده. دانشگاه هایی که دانشجوی دوره تخصص پزشکی (اصصلاحاً رزیدنت) دارن، شما زیر نظر رزیدنت فعالیت میکنی توی بیمارستان اگه استاد نباشه. یه مهر هم دارن که توی بیمارستان ها اعتبار داره و با مهری که توی دفترچه بیمه میشه زد فرق داره. دیگه تو دوره اینترن کشیک شب برای دانشجوها هست و باید توی اورژانس ها حضور داشته باشن ( حداکثر ۱۲ شب در ماه که تقریبا میشه یه شب در میون و جوری تنظیم میشه که همیشه حداقل یه اینترن توی اورژانس و یه اینترن توی بخش باشه البته تعداد کشیک ها و شب ها به دانشگاه بستگی داره میتونه خیلی متغیر باشه) و کارهای روزانه هم از ساعت ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر هست که همه اینترن ها باید حضور داشته باشن. حالا تعداد شیفت هات بستگی داره ممکنه از ۵ شیفت در ماه باشه تا حتی گاهی هم بیشتر از ۱۲ شیفت در ماه که بستگی داره به دانشگاه و بخش های مختلف بیمارستان و همچنین بستگی داره چند تا اینترن اون دوره حضور دارن همراه با شما. توی این کشیک ها باید بخش یا بیمار هایی که بهت سپرده میشه رو مدیریت کنی. دیگه توی این مقطع پنج شنبه و جمعه و عید و تابستون و تعطیلات فرقی نداره. هر وقت کشیک داشته باشی باید بری. بعد از اتمام اینترن دیگه فارغ التحصیل میشی و پزشک عمومی میشی. تو دوره اینترن هست که شما یک پزشک هستی دیگه در واقع نسخه میدی و این کارها. دوره اینترنتی هم ماهانه ۳۰۰ تا ۴۳۰ هزار تومن به دانشجو حقوق میدن به ازای کار توی بیمارستان. تا قبل از اینترن مریض میبینی برات توضیح میدن اما خودت نسخه ای چیزی کاری نمیکنی انچنان بلکه بیشتر یاد میگیری فقط.

حالا بعد اتمام عمومی اگه طرح معاف باشی که هیچی/ اگه معاف نباشی یا میری طرح یا در صورت داشتن شرایطش میتونی قبل از طرح آزمون تخصص پزشکی امتحان بدی و بقیه ماجرا… دوره طرح عمومی هم حدود ۲ سال هست (کمی کمتر از  ۲ سال مناطق بد اب و هوا کمتره) و حقوقت کمه یعنی اگه خدمت سربازی نداشته باشی (معاف باشی یا دختر باشی) بسته به میزان محرومیت منطقه ای که توش کار میکنی هرچی محروم تر باشه معمولا حقوق طرح هم بیشتره. ضمنا پزشکی جزو ۱۱ رشته ای هست که طرحش اجباریه، یعنی اختیاری نیست. اگر هم خدمت سربازی داشته باشی دیگه به جای طرح سرباز محسوب میشی و حقوقت در حد یک سرباز هست یعنی حدود ۱۰۰ هزار و ۲۰۰ تومن در ماه و حتی کمتر. اگه متاهل باشی یک کوچولو بیشتره! ضمنا معافیت پزشکی از خدمت سربازی برای فارغ التحصیلان پزشکی خیلی خیلی سخت میدن مگر در شرایطی که طرف تحت هیچ شرایطی قادر به طبابت کردن نباشه یعنی اینقد اوضاع جسمیش داغون شده باشه! در طول دوره دانشجویی هم برای هیچ رشته ای معافیت پزشکی نمیدن ولی معافیت های دیگه رو میدن مثل کفالت. دندانپزشک هم حقوقش دوره طرح تقریبا مثل همون طرح پزشک هست همین حدوده اما دندانپزشک بعد از ساعت کار اداری میتونه بیرون بخش خصوصی هم کار کنه درامد در بیاره.

 

تعطیلات عید و تابستان دانشجویان پزشکی

در پزشکی وقتی کشیک ها شروع بشه سال های اخر دیگه تابستون و عید و این جور تعطیلات معنی نداره هر وقت نوبت کشیکت بشه باید بری. اینجور نیست که تابستون دانشگاه تعطیل باشه و بیای خونه چون دیگه کار شما بیشتر با بیمارستانه دیگه تا دانشگاه. بیمارستان هم که تابستون و عید و … همیشه باز هست و تعطیل نمیشه.

– اگه بعد از طرح یا سربازی بری یکی از تخصص های رشته پزشکی رو بخونی، در دوره تخصص پزشکی مسئولیت کامل با شماست. حتی مسئولیت بچه های اینترن (دانشجوهای دو سال آخر پزشکی عمومی دانشگاهتون) که توی اون بیمارستان هستن هم با شماست. مسئولیت جان مریض با شماست. اگه مریض بمیره یقه رزیدنت رو میگیرن. (به دانشجوی دوره تخصص پزشکی، رزیدنت گفته میشه). دندانپزشکی و داروسازی و دامپزشکی هم دوره رزیدنتی رو دارن. دوره رزیدنت پزشکی هم (به جز چند تخصص که رست هستن) معمولا شیفت های سنگین داری مثلا ممکنه همون سال اول در هر ۴۸ ساعت ۳۶ ساعت سر کار داخل بیمارستان باشی و ۱۲ ساعت استراحت داشته باشی! یعنی در هر ۲ شبانه روز ۱۲ ساعت بتونی استراحت کامل کنی. بسته به رشته و دانشگاه و تعداد رزیدنت ها هم فرق داره. حالا بعضیا میگن دانشجوی دوره تخصص پزشکی چرا نمیتونه مطب بزنه؟؟؟ بحث مجوز نداشتن به کنار، این وقت نمیکنه حتی درست و حسابی بخوابه چطور بره مطب بزنه!!! البته تعداد کشیک ها جا تا جا هم متفاوته مثلا یه جا ممکنه یهو یکی از رزیدنت ها یا بره جایی دیگه یا انصرفا بده یا مثلا تصادف کنه نتونه بیاد یا  خانم رزیدنت بچه اش به دنیا بیاد نتونه مدتی بیاد شیفت یا یه رزیدنت اضافه بشه و … همه اینها میتونه تعداد شیفت ها رو کم و زیاد کنه.

اما بین رشته ها به طور ویژه تو رشته های جراحی دار خیلی بیمارستان ها هستن که جو سختگیرانه ای به دانشجوی رزیدنت دارن، باید صبح زود بیدار بشه بتونه از خوابش بزنه به مریض رسیدگی کنه و یه ادم تنبل بار نیاد چون به هر حال جان مریض ها و در اینده جان خیلی از انسان ها به این پزشک بستگی داره و باید از الان عادت کنه مسئولیت پذیر باشه و بتونه از خودش بگذره به خاطر مریض البته منظورم این نیست که خدایی نکرده به دانشجوی دوره تخصص پزشکی یا دانشجوی پزشکی عمومی (اینترن) بی احترامی بشه یا الکی تنبیه بشه نه، منظور مسئولیت پذیر بار اومدن این پزشک مخصوصا تو رشته های جراحی داره که باید سفت و سخت گرفته بشه. در خیلی از کشورهای دنیا هم به رزیدنت ها مخصوصا رزیدنت های یه رشته خاص سخت گرفته میشه و بارها شنیدیم که رزینت های فلان کشور تجمع کردن اعتراض کردن که قوانین دوره رزیدنتی تغییر کنه و سبک تر بشه. شما تصور کن اگه مثلا یه متخصص زنان ۵ دقیقه بیشتر بخوابه و ۵ دقیقه دیر برسه سر یه خانمی نزدیک زمان زایمانش هست ممکنه جون یه انسان رو بگیره یا مشکلات جسمی برا بچه به وجود بیاره فقط خاطر چند دقیقه سهل انگاری.

پس خلاصه بگم شما در چند سال اخر دوران دانشجویی پزشکی عمومی و همچنین در دوران رزیدنتی (دوره تخصص پزشکی) در اکثر رشته ها مخصوصا یکی دو سال اول تعطیلات رسمی و شب و روز و … نباید براتون معنی داشته باشه.

 

طرح اجباری پزشکی در مناطق محروم

پزشکی جزو ۱۱ رشته ای هست که طرح اجباری دارن. طرح حدود ۲ ساله. البته بعضی ها در شرایط خاص میتونن از گذراندن دوره طرح معاف بشن:

– کسانی که بعد از فارغ التحصیل شدن از پزشکی برن خدمت سربازی از طرح معاف میشن

– خانواده شهدا، خود آزادگان و همسر و فرزند آزادگان، فرزند جانباز بالای ۵۰ درصد، همسر جانباز بالای ۷۰ درصد

– فارغ التحصیلان خارج از کشور (کسانی که پزشکی در ایران نخواندند)

– کسانی که مشکلات بیماری خاصی دارن که البته باید شورای عالی پزشکی وزارت تاییدش کنه

– خانم های متاهلی که قبل از آذرماه سال ۱۳۸۰ فارغ التحصیل شدن

– خانم هایی که همسرشون فوت کرده

– کسانی که مدال طلای المپیاد دانش آموزی دارن

– ۱۰ نفر اول کنکور سراسری تجربی

– رتبه ۱ تا ۳ آزمون جامع علوم پایه، ازمون پیش کارورزی و آزمون تخصص پزشکی

 

درآمد پزشک عمومی

بعضا شنیدم عده از کنکوری ها میگن هیچ پزشکی کمتر از چند صد میلیون در ماه درامد نداره! ولی واقعا الان چند تا پزشک داریم که در ماه اینقد درامد داشته باشن؟ متوسط درامد پزشکان ما الان اینقد هست؟؟؟ نه واقعا نیست و درامد اون عده خاصی که اینقد پول در میارن رو نمیشه به همه پزشک ها تعمیم داد. در آمد یک پزشک از چند میلیون تا چند ده میلیون میتونه باشه تا بعضی متخصص ها و فوق تخصص های معروف که چند صد میلیون هم در ماه درآمد دارن. همین اختلاف درآمد پزشک عمومی و متخصص یکی از مشوق های پزشکان عمومی برای ادامه تحصیل در دوره تخصص پزشکی است. اما الان اگه در مقطع عمومی بخوایم مقایسه کنیم درآمد دندانپزشک عمومی که مطب داره از پزشک عمومی بالاتره معمولا (نه همیشه) در حالت کلی میگم وگرنه پزشکی که زیاد کار کنه چند جا کار کنه میتونه از دندانپزشک عمومی هم بیشتر درامد داشته باشه. اما در اکثر تخصص های رشته پزشکی درآمد پزشک متخصص از دندانپزشک معمولا بیشتره. البته همیشه هم الزاما درآمد پزشک متخصص از درآمد دندانپزشک متخصص بیشتر نیست گاهی هم برعکسه بستگی داره کدام یک از رشته های تخصصی پزشکی رو خونده باشه و کجا کار کنه، چقدر کار کنه، بیمارستان چقدر کارانه بده، مطب داشته باشه یا نه و …. درآمد تخصص های رشته پزشکی با هم اختلاف زیادی میتونه داشته باشه. شاید مثلا درآمد یک متخصص رادیولوژی یا بیهوشی ۲۰ تومن هم نشه در ماه (درحالیکه امکان داره حتی پزشک عمومی هم تا نزدیک همین حدود درآمد در بیاره بدون تخصص اگه خیلی کار کنه و توی منطقه محروم کار کنه و در شرایط خاص) اما تخصص¬ های جراحی دار شاید کسانی باشن که در ماه بالای ۱۰۰ میلیون هم درآمد داشته باشن. حالا این هم که میشنوی فلان پزشک ماهی ۷۰۰ میلیون درآمد داره آره هستن چنین متخصص هایی درامدهای بالاتر از این هم دارن بعضا ولی تعدادشون کمه و عمومیت نداره فقط درصد کمی درامدهای چندصد میلیون تومانی در ماه دران، اونهایی که جراح های خوبی هستن و عمل های سنگین انجام میدن و متخصص یا فوق تخصص شهرهای بزرگ هستن و خیلی شناخته شدن هستن. مثلا نمیشه گفت هر متخصص جراح مغز و اعصابی اندازه پروفسور سمیعی درآمد داره! یه چیز هم بگم بعضی از پزشک ها بعد چند سال که درامدشون میره بالا میرن تو کارهای دیگه و میبینی پولدارتر میشن پول پول میاره مثلا کار ساخت و ساز و کارهای ازاد درامدزای دیگه انجام میدن. درآمد به عوامل مختلفی بستگی داره مثلا عمومی باشی یا تخصص و اینکه تو بخش دولتی کار کنی یا مطب خصوصی داشته باشی، نرخ ویزیت پزشک عمومی در سال ۱۳۹۵ تو بخش دولتی ۱۰۶۰۰ تومان و تو بخش خصوصی ۲۲۰۰۰ تومان بود. تو همین سال، نرخ ویزیت پزشک متخصص در بخش دولتی ۱۳۲۰۰ تومان و تو بخش خصوصی ۳۴۵۰۰ تومان اعلام شده یعنی یک پزشک متخصص اگر مطب شخصی داشته باشه روزانه دست کم ۳۰ تا مریض ویزیت کنه در یک روز نزدیک یک میلیون تومان فقط از ویزیت داخل مطب خودش درآمد داره، بماند که اگه در بیمارستان کار کنه اونجا هم درآمد داره. حالا حساب کنید همین پزشک اگه فوق تخصص باشه و ویزیت ۵۵ هزار تومانی به جای ویزیت حدود ۳۵ هزار تومانی داشته باشه درآمدش از مطب خیلی بیشتر هم میشه.

یه چیز دیگه هم درباره مطب پزشک های عمومی در نظر بگیر: الان تو این کلینیک های سلامت دولتی که پزشکان متخصص اونجا هستن، با ۳۰۰۰  تومان بیمار میتونه بره پیش پزشک متخصص اونجا و معاینه بشه، خب تا این هست مریض نمیره مطب پزشک عمومی مثلا ۲۰ هزار تومان پول ویزیت بده. میره همون کلینیک ویژه هم ارزونتره هم پزشکش متخصص تره. این هم یه دلیل دیگه هست که کمتر کسی الان با مدرک پزشکی عمومی میره مطب میزنه و اکثر پزشکان تازه فارغ التحصیل شده سراغ مطب زدن نمیرن. الان چندصد کلینیک ویژه اینجوری در کشور داریم. اما خب بازم به خود پزشک عمومی بستگی داره مثلا یه پزشک عمومی هست مطب زده و چند تا کار خاص رو دوره دیده و انجام میده که خیلی از عمومی های دیگه انجام نمیدن الان بعضی پزشک های عمومی وارد کار پوست و مو و زیبایی و ترک اعتیاد شدن از این طریق هم درآمد خوبی در میارن. من کاری به این ندارم که ایا این درسته پزشک عمومی تو کارهای پزشک متخصص پوست و مو وارد بشه یا نه، فقط دارم میگم که الان بعضی پزشکان عمومی به طور تخصصی وارد این فاز شدن.

به طول خلاصه بخوام درآمد پزشک عمومی تازه کار رو بگم بسته به عوامل مختلف میتونه از درامدهای پایین چند میلیون تومانی تا سقف حدود ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان هم باشه. البته این رقم واسه کسی هست که زیاد کار کنه یا جاهای خیلی محروم کار کنه وگرنه میانگین درآمد پزشکان عمومی تازه کار الان کمتر از ۲۰ میلیون تومان در ماه میشه.

 

درآمد پزشک متخصص و فوق تخصص

عوامل مختلفی روی درآمد پزشک و دندانپزشک و حتی داروسازی تاثیر دارن مثل کدام یک از تخصص های رشته پزشکی باشه، شهر محل تحصیل منطقه محل گذراندن تعهدات و طرح ضریب K، جمعیت منطقه مورد نظر، تعداد پزشکان هم رشته شما و میزان مشارکت اونها در بخش دولتی و خصوصی، خلاقیت های فردی و دید اقتصادی چون بعضی پزشکان دید اقتصادی خوبی دارن، طول دوره تعهدات شما و تاخیر در اتمام طرح و ورود به بازار کار آزاد، تعامل و ارتباط با همکاران و فیلدهای مشابه و غیر مشابه، اخلاق فردی و میزان جذبه شما و … همه این عوامل باعث میشه که تخصص های رشته پزشکی درامد میانگینشون با هم فرق داشته باشه. همین موارد تا حدودی در مورد دندانپزشک ها هم صدق میکنه. حتی در بعضی از تخصص های رشته پزشکی مثل بیهوشی اینکه شما بتونی سهام بخری یا نه خیلی میتونه رو درامد شما موثر باشه. الان کارانه هایی که بیمارستان به متخصص ها میده متفاوته و معمولا در اکثر بیمارستان های دولتی بالاترین کارانه ماهانه مربوط به متخصص زنان است بعدش متخصص بیهوشی و جراحی و بعدش سایر تخصص های رشته پزشکی مثل ارتوپدی، داخلی، قلب، اطفال و حتی عفونی کارانه ای در حدود حداق ۲۰ تا ۲۵ تومن دارن الان، البته بیمارستان به بیمارستان کمی متفاوته اما روال اکثر بیمارستان های دولتی همینه. کارانه در اکثر بیمارستان های دولتی برای متخصص زنان چیزی بین حداقل ۳۰ تا حدود ۷۰ میلیون تومن متغیره. متخصص بیهوشی کارانه اش حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون، بعد بالاترین کارانه رو جراح ها دارن بین ۳۰ تا ۵۰ میلیون تومان. سایر تخصص های رشته پزشکی هم اکثرا کارانه شون حدود ۲۰ تا ۴۰ میلیون تومان در ماه هست. در اکثر بیمارستان های دولتی (نه الزاما همه) روال پرداخت کارانه همینه. پایین ترین کارانه هم توی بیمارستان های دولتی دوره طرح برای تخصص پوست هست که حدود ۵ میلیون تومانه. ضمنا اینجور هم نیست که همه بیمارستان ها سر ماه کارانه رو بدن بعضیا ممکنه تا ماه ها بعد هم کارانه ها رو ندن. بعد ازطرح تحول درامد بعضی رشته ها تو بیمارستان رفت بالا رشته هایی مثل تخصص عفونی، بیهوشی و اطفال. اما خب بعضی دانشگاه های علوم پزشکی ممکنه اجازه بدن پزشک بیرون از بیمارستان هم در دوارن طرح تخصص پزشکی مطب بزنه و انوجا هم میتونه درامد داشته باشه اما خیلی از دانشگاه ها الان اجازه مطب و کار خارج از بیمارستان رو به پزشکان متخصص طرحی نمیدن. دوستان بازهم میگم استثناها همیشه وجود داره اما اصل کلی رو نقض نمیکنه و این کارانه ها که گفتم در بیشتر بیمارستان های دولتی صادق هست شاید کسی تو بیمارستانی خیلی بیشتر از اینم بگیره یا بیمارستان خصوصی باشه کلا درامد فرق کنه، استثنا و افراد خاص همیشه وجود دارن. دوره دانشجویی هم حقوق یک دانشجوی تخصص پزشکی (رزیدنت) حدود یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومن در ماه هست که واقعا نسبت به حجم کار زیادی که از دانشجوی رزیدنت خیلی از رشته های تخصصی پزشکی کشیده میشه این حقوق زیاد نیست. متاهل ها هم نزدیک ۲۰۰  تا ۳۰۰ هزار تومان حقوقشون بیشتره یعنی تقریبا ۱میلیون و۴۰۰ هزار در ماه. البته ممکنه دانشگاه علوم پزشکی تا چند ماه اول این حقوق رو پرداخت نکنه بسته به دانشگاه داره بعضی ها زودتر پرداخت رو شروع میکنن بعضی ها دیرتر. ضمنا دوران رزیدنتی به عنوان شغل محسوب نمیشه و این پولی که میگیرن به عنوان حقوقی که بهش بیمه تعلق بگیره به حساب نمیاد و سابقه خدمت محسوب نمشه فعلا. کسانی که نمیتونن از خانواده پول بگیرن و پس اندازی هم ندارن معمولا مدتی قبل از تخصص کار میکنن یا طرح یا غیرطرح و یه پس اندازی واسه دوره چند ساله تخصص که دانشجو هستن و ممکنه فرصت کار کردن و درآمد داشتن نداشته باشن جمع میکن. البته خبرهایی هم هست ممکنه زیاد کنن حقوق رزیدنت ها رو فعلا که تا این لحظه قطعی نیست اما عده ای به طور جدی پیگیرش هستن. در طول دوره تخصص هم دانشجوی تخصص (رزیدنت) اجازه داشتن مطب شخصی رو نداره و معمولا اصلا وقتشو هم نداره. بعد از اتمام دوره تخصص (رزیدنتی) هم اگه دانشگاه دولتی بوده باید چند سال بره طرح بگذرونه (اگه از طرح معاف نباشه) و در طول طرح هم فقط بعضی رشته ها بعضی شهر ستان¬های خاص (غیر از مرکز استان) اگه دانشگاه علوم پزشکی اجازه بده میتونن مطب بزنن و تایم هاشون رو طوری تنظیم کنن که مثلا چند رو بیمارستان و چند روز مطب خودشون کار کنن. سختی و آسانی قبولی تخصص های رشته پزشکی و رتبه های قبولی تخصص پزشکی هم فرق داره. درآمدها هم فرق داره. اطفال تازه کار معمولا نسبت به بقیه درامدشون کمتره. طول دوره تحصیلشون هم فرق داره مثلا جراحی مغز و اعصاب ۵ تا ۶ سال. واسه اینه گاهی متقاضیش کمتر میشه چون طولانی تره و دلیل بر بی درامد بودنش نیست . اما رشته هایی مثل پوست و چشم تخصص قبولیشون سختتره ولی طول دوره تحصیلشون کمتره.  باز هم دلیل بر این نمیشه که درامدشون بیشتر باشه. ولی اینو باید توجه داشت تخصصی مثل جراحی مغز و اعصاب تازه کار کمتر کسی حاضره بره پیشش و معمولا میرن پیش جراح های قدیمی تر و باسابقه تر که اکثرا شهرهای بزرگ هم هستن. یک متخصص جراح مغز توی شهر کوچک ممکنه درامد و مشتری چندانی نداشته باشه و توی شهر بزرگ هم رقیب های کله گنده ای داره! خود من عمل قلب داشته باشم نمیرم پیش یک دکتر تازه وارد قلبم رو جراحی کنه! مردم شهرستان واسه قلب و مغز جراحیشون اکثرا میرن پیش قدیمی ترها تو مرکز استان یا تهران و کلان شهرها چون مثل پوست نیست که اونقدر حساسیت نداشته باشه یه اشتباه باعث مرگ بیمار میشه. پس اینجور تخصص ها باید واقعا باسواد و حرفه ای باشی پزشک خوبی از اب در بیای و احیانا شاید نیاز باشه صبور باشی مدتی اسم و رسم در کنی تا برات تبلیغ کنند تا معروف بشی. ارتوپدی هم درامدش خوبه. تخصص داخلی هم کلی تر هست و خیلی از متخصص  های داخلی میرن بعدش رشته های فوق تخصص پزشکی میخونن.

در کل نباید انتظار داشت به محض اینکه مطب زدی حتی اگه تونستی مطب بزنی (چون همه نمیتونن) و پزشک متخصص بودی فوری از مطبت به درامدهای نجومی برسی چون تو شهرهای بزرگ همیشه چند تا پزشک متخصص یا فوق تخصص اون رشته شما هستن که مریض های زیادی رو از سالها قبل جذب کردند و اسم و رسمی دارن اونجا و بیشتر مردم میرن پیش اونها باید صبور باشی و کارت خوب باشه تا کم کم معروف بشی. توی شهرهای کوچک هم مخصوصا در رشته های جراحی دار حساس مثل مغز و اعصاب یا قلب بخوای مطب بزنی درسته که رقیب نداری یا کمتر داری اما مردم خیلی ها واسه مشکلات جسمی حساسشون که نیاز به جراحی داره به پزشکی که توی شهر کوچک هست اعتماد نمیکنن! من دیدم شهر کوچک اقوام و اشناهامون هستن شهر خودشون متخصص پوست داره ولی نمیرن پییش رفتن کیلومترها اون طرف تر چون یک پزشک متخصص پوست بهتر تو مرکز استانشون هست. البته بسته به درامد مردم هم داره و خیلی ها حاضر نیستن برن شهر دیگه حتی همون هزینه رفت و آمد هم براشون مهمه. چشم هم همینطور یک فوق تخصص چشم بود دیر به دیر چند وقت یکبار میومد مطبش تو مرکز استان میرفتن پیشش از خیلی قبل نوبت میگرفتن درحالیکه شهر کوچک خودشون متخصص چشم داشت سریع هم نوبت میداد بهت! واسه اینه اولا باید کاربلد و باسواد باشی واقعا دوما مدتی بگذره و اسم و رسمی درکنی که مریض ها بیشتر بیان پیشت. مشتری مداری و رابطه خوب برقرار کردن با مریض هم مهم و موثره. البته این رو هم بگم که بعضی تخصص های رشته پزشکی اصلا مطب نمیزنن یعنی ماهیت کارشون جوری هست که باید بیمارستان کار کنن فقط که جلوتر یکی یکی تخصص ها رو معرفی میکنم.

 

ظرفیت و رتبه های قبولی تخصص پزشکی (آزمون دستیاری پزشکی)

الان خیلی ها مخصوصا پزشکان عمومی که تازه فارغ التحصیل میشن یا تازه طرحشون تموم شده دنبال قبولی در آزمون تخصص پزشکی هستن. به قول بعضی ها الان هر کی میفهمه پزشک هستی اول میپرسه پزشک چی هستی؟ اگه بگی عمومی سوال دومش اینه: چرا نمیری تخصص بخونی؟ آگاهی مردم رفته بالا و مثل گذشته نیست که خیلی ها اطلاع نداشتند فرق پزشک عمومی و متخصص چیه و در کنارش به خاطر کمبود پزشک متخصص، مردم اکثرا برای تشخیص و درمان بیماری ها به پزشک عمومی مراجعه کنند.

به آزمون تخصص پزشکی میگن آزمون دستیاری پزشکی یا همون رزیدنتی. حدود ۲۸ رشته تخصص داره که در آزمون میتونی حداکثر ده تا رو انتخاب کنی. قبولی بعضی تخصص های خوب هم چندان راحت نیست باید ادم بخونه بعضا رقبا کسانی هستن که سالهاست عمومی تموم کردن و چندین باره تجربه ازمون تخصص دارن. واسه رادیولوژی رتبه هایی که چند سال پیش بود دیدم تا حدود رتبه ۲۰۰ کشوری تخصص رادیولوژی قبول میشدن، تا حدود ۲۵۰  تخصص چشم، تا زیر ۲۵۰ تخصص پوست، تا حدود ۵۰۰ تخصص قلب، تا زیر ۷۰۰ گوش و حلق و بینی و به همین ترتیب الی آخر (البته سال به سال ممکنه تغییر کنن و این آمار مال دو سال پیش بود). سالانه حدود ۱۵۰۰۰ نفر در آزمون دستیاری پزشکی (تخصص) شرکت میکن که اگه بخوای مثلا تخصص چشم قبول بشی از بین این تعداد پزشک عمومی که آزمون میدن باید در آزمون تخصص پزشکی خوبی بیاری (همین رتبه هایی که گفتم سه رقمی حداقل بیاری). تخصص رشته های زیادی داره ولی واقعیت اینه که هموشن به یک اندازه پرطرفدار نیستن و علایق افراد هم فرق داره. ظرفیت رشته های پرطرفدار هم محدوده و برای قبولی آزمون تخصص رشته چشم پزشکی که مثلا سالانه حدود ۱۰- نفر پذیرش داره از بین این ۱۵ هزار نفر پزشک عمومی شرکت کننده باید رتبه خوبی بیاری، تازه از این حدود ۱۰۰ نفر ظرفیت قبولی چشم پزشکی نصف کمترشون مال سهمیه مناطق محروم هستن که این باید ۳ برابر مدت تحصیلشون (مدت دانشجو بودن دوره تخصص) توی مناطق محروم کشور کار کنن یعنی اگه ۴ سال دانشجو بودن باید ۱۲ سال تو منطقه محروم کار کنن به صورت دولتی). پزشکی عمومی هم که از طریق کنکور سراسری سهمیه تعهد خدمت مناطق محروم قبول میشن همینجوره و تعهد خدمت باید بدی، واسه همینه رتبه های پزشکی بدون تعهد (آزاد) بهتر از تعهد خدمتی هاست. حتی در تعهد خدمت پزشکی عمومی تا نصف مدت تعهدت رو هم نگذرونی نمیتونی ازمون تخصص شرکت کنی)، یا مثلا تخصص ارتوپدی اگه سالانه حدد ۱۳۰ نفر میخواد نزدیک به حدود ۴۰ تاشون سهمیه مناطق محروم هستن. ضمنا اینجور نیست که هر رشته ای بتونی انتخاب کنی همه رو بزنی بلکه صد تا انتخاب داری اگه مجاز به انتخاب رشته شده باشی حداکثر میتونی ده تا رشته از بین ۲۸ رشته تخصص رو انتخاب کنی اما تا ۱۰۰ انتخاب میتونی بزنی یعنی همون ۱۰ رشته رو در شهرهای مختلف پر کنی که بشه ۱۰۰ تا انتخاب سرجمع. قبول هم بشی و نری یک سال محروم میشی. بعضی رشته ها مثل زنان و روانپزشکی هم علاوه بر ازمون کتبی جدیدا براشون مصاحبه گذاشتن. بعضی رشته ها مثل تخصص پزشکی اجتماعی امسال گفتن فقط از اعضای هیات علمی یا کارمندها پذیرش میکنن. تخصص پزشکی قانونی هم سن شما باید زیر ۴۰ سال باشه.

از سال گذشته هم علاوه بر دانشگاه های علوم پزشکی دولتی، دانشگاه آزاد هم دانشجوی تخصص گرفت (تخصص بیماری های داخلی). چون هزینه تحصیل رو از الان پرداخت میکنن دیگه بعدا طرح تخصص ندارن و مجبور به گذروندن دوره طرح نیستن.

بنابرین اگه شرایط عشق به درس خوندن و تحمل سختی های پزشکی رو داری و میدونی حداقل تا ۱۲ سال دیگه از نظر ساپورت مالی مشکلی نداری پزشکی میتونه مناسب باشه (۷ سال عمومی+۲ سال طرح+حداقل ۳ سال تخصص) حداقل تا ۱۲ سال دیگه. ضمنا بعد از تخصص که تموم کنی دوباره باید چند سال بری طرح (طرح مخصوص تخصص) البته شرایطی وجود داره که از طرح معاف بشی. البته حقوق دوره طرح اگه خدمت سربازی رفته باشید قبلا نسبتا بالا و خوبه. بعضی رشته های تخصصی پزشکی در بعضی شهرها اگه دانشگاه موافقت کنه میتونی مطب بزنی و روزهای محدودی مطب کار کنی علاوه بر بیمارستان (دوران طرح). واسه بعضی تخصص ها هم که مطب زدن معنی نداره فقط باید تو بیمارستان کار کنن. خب پس بعد از طرح هم حدود حداقل چند سال باید طرح باشی ۱۲ سال هم قبلش (عمومی+طرح عمومی+دوره دانشجویی تخصص) جمعا میشه حدود حداقل ۱۵ سال دیگه شما میتونی یک پزشک متخصص “دارای مطب خصوصی” باشی. اما تخصص تو بعضی رشته ها حتی بیشتر از ۳ سال و ۴ سال هست مثل جراحی مغز اعصاب که ۵ سال و  گاها بیشتر هم طول میکشه. اگه تخصص با سهمیه مناطق محروم قبول بشی باید سه برابر مدت تحصیلت اون منطقه محروم کار کنی. برای مطب زدن توی شهرهای بزرگ باید امتیاز بیشتری داشته باشی یعنی مدت بیشتری توی مناطق محروم کار کرده باشی تا بتونی توی شهر بزرگتری بعدش مطب بزنی. واسه همینه اگه دقت کرده باشی توی مناطق محروم و شهرهای کوچک پزشک ها چند سال میمونن و  بعد میرن یه شهر بزرگتر:

پزشکانی که میبینی درآمدهای خیلی نجومی دارن کسانی هستن که تخصص یا رشته های فوق تخصص پزشکی خوندن و مطب شخصی دارن یعنی الان صرفا فقط طرح نیستن که کل درامدشون فقط همون حقوق بیمارستان باشه. به جرات میگم یک دندانپزشک عمومی که مطب شخصی داره و خوب کار میکنه (فقط ۶ سال درس و ۲ سال طرح رفته و یکی دوسال هم سابقه کار) شاید به اندازه یک پزشک متخصص که ۷ سال عمومی و ۲ سال طرح و حداقل ۳ سال دانشجوی تخصص بوده و الان در حال گذراندن طرح تخصصش هست درآمد داره. البته فشار جسمی و کمردرد و آرتروز دندانپزشکی رو هم باید مد نظر داشت! مدت زمان طرح تخصص پزشکی هم معمولا طولانی تر از طرح عمومی هست.

پس اگه از خودت مطمئنی میتونی این همه سال از نظر ساپورت روحی و مالی تامین باشی، پشکی انتخاب خوبیه و نهایتا میتونی پزشک موفق بشی. چون واقعیت اینه رشته پزشکی زود به پول های انچنانی نمیرسی اما اگه صبور باشی و اهل تلاش و مقاوم در سالیان دورتر امکنا رسیدن به درامدهای تُپُل هست (البته برای همه ممکنه به تپلی الان نباشه!). یکی بود الان حدود ۴۸ سالشه فوق تخصص جراحی توراکس (یکی از بخش های حساس جراحی) گرفته  بود تازه چند سال پیش تونست خونه بخره! تمام وقتش رو گذاشته بود روی درس خوندن که جراح بشه. اما تو دندانپزشکی خودتو هم بکشی (بلانسبت!) باز هم یه سقفی بیشتر نمیتونی درآمد داشته باشی. در واقع سقف درآمد دندانپزشکی نسبت به بعضی تخصص های پزشکی خیلی کوتاه¬تره، اما در داروسازی و دندانپزشکی زودتر میتونی به پول برسی.

 

امتیاز لازم برای تاسیس مطب پزشکی

برای مطب زدن توی شهرهای بزرگ باید امتیاز بیشتری داشته باشی یعنی مدت بیشتری توی مناطق محروم کار کرده باشی تا بتونی توی شهر بزرگتری بعدش مطب بزنی. امتیاز لازم واسه تاسیس مطب توی هر منطقه داخل این سایت هست:

http://parvaneh.irimc.org

هر چه منطقه ای که توش کار میکنی محروم تر باشه امتیازت بالاتر میره و زودتر میتونی مجوز مطب بگیری مثلا اهواز هر سال ۳۰ امتیاز داره (خود شهر اهواز) ولی دزفول حدود ۱۰۰ و خورده¬ ای امیتاز داره برای هر سال. چیزی که شنیدم واسه تهران و اصفهان و شیراز و مشهد و تبریز و اهواز باید حداقل ۳۶۰ امتیاز داشته باشی واسه تاسیس مطب. اما تو شهرستان ها ممکنه با ۱۲۰ امتیاز هم یک پزشک بتونه مطب بزنه. برای پزشکان و دندانپزشکان و بینایی سنجی و تغذیه و رژیم درمانی و شنوایی سنجی و کاردرمانی و کایروپراکتیک و گفتار درمانی و مامایی سیستم امتیازدهی واسه پروانه مطب وجود داره اما عوالی که بهشون امتیاز میدن برای هر رشته با بعضی رشته های دیگه فرق داره. حتی مجوز تاسیس داروخانه واسه داروساز هم سیستم امتیازدهی خاصی داره و هر شهر امتیاز ویژه ای لازم داره که در توضیحات معرفی رشته داروسازی گفتم.

 

محل کار پزشک

بیمارستان و درمانگاههای خصوصی یا دولتی، تامین اجتماعی، پزشکی قانونی، پزشک خانواده شهری یا روستایی، شبکه بهداشت، پزشک شرکت نفت، پزشک زندان، سازمان انتقال خون و … هم پزشک عمومی و هم متخصص اینجور جاها میتونن کار کنن. متخصص ها و فوق تخصص ها بعد از اتمام طرح هم میتونن مطب بزنن علاوه بر بیمارستان و … اگر هم ادامه بدی بالاتر بری بورد بگیری و … میتونی استاد دانشگاه علوم پزشکی هم بشی و تدریس کنی به عنوان هیات علمی دانشگاه. دقت کن آزمون بورد تخصص یک آزمون جداست که هر متخصصی هم توش قبول نمیشه کسی بخواد هیات علمی باشه یکی از شرط هاش قبولی توی آزمون بورد تخصصی هست. اگه دقت کرده باشی روی تابلوی بالای درب مطب بعضی از پزشک های متخصص نوشته دارای بود تخصصی و بعضی هم ننوشته.

 

معرفی تخصص های رشته پزشکی

رتبه های قبولی تخصص پزشکی در تخصص های مختلف فرق داره اما معمولا تخصص پوست، چشم، رادیولوژی و چند رشته دیگه رتبه بهتری لازم دارند که دلایل مختلفی داره. مدت زمان تخصص های پزشکی و طول مدت تحصیل تخصص های پزشکی با هم تفاوت داره اما اکثرا ۴ ساله است. به اعتقاد خیلی از پزشک ها کم کم سیستم داره به سمتی میره که اختلاف درآمد تخصص های مختلف دربخش دولتی کمتر بشه. دوران رزیدنتی (تخصص) هر رشته ای سختی و استرس خودش رو داره بعضی رشته ها خیلی بیشتر و بعضی کمتر. تقریبا همه رشته ها هم سال اول سختی خودشون رو دارن. رشته های تخصصی پزشکی رو به ترتیب توضیح میدیم:

* تخصص چشم پزشکی: 

تو خیلی جاهای دنیا از جمله آمریکا تخصص های چشم و رادیولوژی و پلاستیک پرطرفدارترین تخصص ها هستن. بیشتر رشته های تخصص پزشکی به جز چشم و پوست و رادیولوژی دانشجو انصرافی بیشتری دارن بعضی سالها. چشم رشته لوکسی هست. تقریبا بجز تعیین نمره عینک کسی نمیتونه تو کار چشم دخالت کنه و رقیب از حرفه های دیگه ندازه زیاد بر خلاف رشته ای مثل پوست. تخصص چشم رشته نسبتا پر استرسی هست. چشم یک رشته کلینیکال هست و مردم مخصوصا برا عمل جراحی چشم معمولا به چشم پزشک های باسابقه تر و معروف تر مراجعه میکنن که بیشتر مرکز استان ها هستن. تو تخصص هایی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر. البته اگه کارت خوب باشه درآمد داری. بیشتر متخصص های چشم توی مرکز استان ها مشغول هستن نه شهرستان ها. بیمارستان های شهرستان خیلیشون امکانات جراحی چشم ندارن متاسفانه. از یه پزشک شنیدم که میگفت بچه های طرح تخصص چشم و رادیولوژی و پوست میگن درآمد این رشته ها نسبت به قبل کم شده. چشم یه رشته کاملا تخصصی هست و چندان تداخلی با رشته های دیگه و با پزشکی عمومی نداره لذا خوبیش اینه که کسی زیاد نمیتونه تو کارش دخالت کنه و رقیب درامدی بشه براش. مثل ارتوپدی نیست که تو بعضی مناطق میبرن پیش شکسته بند خانگی به جای پزشک! J الان وزیر بهداشت متخصص چشم هست. حاشیه امنیتی بهتری هم نسبت به خیلی از رشته های تخصصی پزشکی داره. چشم یک رشته جزء نگر و ظریف تر هست و اگر ادمی باشی که کلی نگر باشی و در تجزیه و تحلیل جزئیات چندان خوب نباشی توی رشته چشم پزشکی یکی مثل دکتر خدادوست نمیتونی بشی، مگه با تلاش خیلی بیشتر! ضمنا باید اینم در نظر داشت که اگه با توجه به اینکه رتبه های برتر آزمون دستیاری پزشکی میرن چشم و پوست و رادیولوژی و اینا اگه کسی هدفش اینه بشه هیات علمی دانشکده پزشکی تو این رشته ها و آزمون بورد تخصصی قبول بشه رقیب هاش همین کسانی خواهند بود که از بین هزاران پزشک عمومی آزمون تخصص بهترین رتبه ها رو آوردن. حالا شاید یک استاد دانشگاه و هیات علمی تخصص داخلی رقباش واسه آزمون بورد اینقد سطح بالا نبودن نسبت به رقبای آزمون بورد تخصص چشم یا رادیولوژی. این برمیگرده به حرف اصلی من یعنی آدم اول ببینه هدفش چیه تو زندگی و کار و آینده اش. پر استرس بودن چشم پزشکی هم باید به روحیات آدم بخونه. به قول یه متخصص که طرحش چشم پزشکی بود میگفت اگه من که چشم پزشک هستم یه شب استرسم بگیرم نتونم خوب بخوابم فرداش که قراره عمل چشم انجام بدم نمیتونم عمل کنم ولی کسی که رادیولوژی هست حتی دیابت بگیره، کور بشه، دست یا پاش قطع بشه و … باز هم میتونه کار سونو رو انجام بده. الان هم کم کم تعداد فوق تخصص های چشم داره زیاد میشه که نمیدونم نمیشه پیش بینی کرد تا مثلا ۱۵ سال دیگه وضعیت چطوریه و این تعداد فوق تخصص تا چه حد میتونن رو درآمد تخصص ها تاثیر بزارن؟! ولی در کل در حال حاضر الان به اعتقاد خیلی از پزشک ها چشم اگه بهترین تخصص پزشکی نباشه یکی از چند رشته تاپ تخصص هست (حداقل برای آقایون اینجوریه چون تخصص مثلا زنان نمیتونن برن). به اعتقاد خیلی از پزشک ها، چشم لوکس ترین رشته جراحی هست.

* تخصص رادیولوژی: 

دوره تخصصش ۴ سال هست. رشته پرطرفداری هست و رتبه خوبی میخواد. اینم که میگن در معرض اشعه هستن دوره رزیدنتی فقط موقه عکس رنگی و انژیو در معرض اشعه هستن. خیلی با مریضی ارتباط مستقیم نداری. رادیولوژی یک تخصص لوکس و پاراکلینیکی هست به قول بعضی پزشکا باید منتظر بمونی برات مریض بفرستن یا لینک و ارتباطات تاعامل اجتماعی با جاهایی که مریض میفرستن واسه رادیولوژیست ها مهمه اینجا.الان ظرفیت پذیرش رادیولوژی نسبت به قبل رفته بالا . مجوز سونوگرافی هم میخوان بدن به خیلی از رشته های دیگه که همین میتونه رو بازار کار رادیولوژی تاثیر منفی بزاره. چه در رادیولوژی و چه در پاتولوژی میزان درآمد به دو عامل خیلی مهم بستگی داره: ۱- تعامل و ارتباط خوب و وسیع با بقیه پزشک ها  و۲ – میزان سواد و موفقیت علمی و پرکتیس خوب. از یه پزشک شنیدم که میگفت بچه های طرح تخصص چشم و رادیولوژی و پوست میگن درآمد این رشته ها  نسبت به قبل کم شده. اگه بخواید مرکز رادیو بزنید که تو شهرهای بزرگ الان دیگه ب ندرت مجوز مرکز جدید میدن مگه مجوز کسی رو بخرید. هزینه هاش هم بالاست. متخصص رادیولوژی که مطب نداره و کلینیک ویژه دولتی فقط کار میکنه بسته به تعداد مریض هایی که میبینه و اینکه کدوم شهر باشه تا حدود ۳۰- ۴۰ تومن میتونه در ماه درامد داشته باشه الان. تو رادیولوژی شما باید یک دید سه بعدی و فضایی و هندسی داشته باشی تا بهترین رادیولوژیست باشی. تو رادیولوژی تقریبا خیلی کم مرضی میبینی و جراحی و اینا نداری بر خلاف چشم پزشکی که جراحی داره. تو تخصص هایی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر. رادیو رست هست ولی در مقابل جراحی و زنان مثلا نه همه رشته ها.تو رادیو شما شیفت داری. اکثر شیفتا از شب تا صبح مریض دارین و بخشا و اورژانس نمیزارن بخوابی. پست کشیک بدی داره. الان مشهد ۸تا ۹تا شیفت دارن. تبریز ۹تا. اصفهان ۸تا. فقط تهران خوبه که شیفتاش ۵تا ۶تاس معمولا. شهرهای کوچیک که گاهی ۱۰تا شیفته. بعد رریدنتی هم درگیرین و مرتب باید بیمارستان برید. به اعتقاد خیلی از پزشکان، لوکس ترین رشته پاراکلینیکی رادیولوژی هست.

* تخصص پوست:  

جزو رشته های پرطرفدار آزمون تخصص پزشکی هست و رتبه خوبی هم میخواد. پوست یک رشته لوکس هست. از یه پزشک شنیدم که میگفت بچه های طرح تخصص چشم و رادیولوژی و پوست میگن درآمد این رشته ها  نسبت به قبل کم شده. مشکلی که پوست داره اینه که یه سری کارهای زیبایی که متخصص پوست انجام میده رو پزشکان عمومی هم انجام میدن هرچند شنیدم کم کم دارن به پزشکای عمومی گیر میدن که این کار رو نکنن. برا آدم هایی که خیلی روحیات لطیف و حساسی دارن (به قول خودمونی نازک نارنجی هستن!) رشته هایی مثل پوست بهتر از ارتوپد و زنان هست که کمی روحیات خشن تر باهاش سازگارن! پوست یه رشته رست هست. در کل رشته خوبیه.

* تخصص ارتوپدی: 

رتبه های نسبتا خوبی میخواد برای قبولی ارتوپدی. در شرایط یکسان کارش آسونتر از متخصص زنان هست ولی سختتر از متخصص قلب هست. متوسط با ماهانه حدود ۲۰ روز کار نزدیک ۳۰ میلیون تومان حقوق میگیره البته درآمدشون با طرح تحول کمی اومده پایین. درآمدش در شرایط یکسان کمتر از متخصص زنان و رادیولوژی و قلب هست. تو این رشته به نسبت برخوردت با ارازل و اوباش بیشتره! J تو تخصص هایی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر. میشه گفت تو ارتوپدی ضرورت گرفتن فوق تخصص برا سالهای آینده کمتر از ضرورت گرفتن فوق تخصص چشم هست. واقعیت دیگه ای هم که هست ارتوپدی جو و کارش برا اقایون مناسبت تر از خانم هاست، رشته سنگینی هست. رشته ای هم هست که با اشعه سر و کار داره.

* تخصص مغز و اعصاب (نورولوژی): 

تخصص مغز و اعصاب با تخصص جراحیش فرق داره. به متخصص مغز و اعصاب میگن نورولوژیست. قسمت زیادی از کار نورولوژی مشاوره به بیمار هست. به سرعت یکی از رشته های محبوب بین متقاضیان دستیاری شده ظرف چند سال اخیر چون معدود رشته داخلی هست که با پروسیجر سرو کار داره و نوارعصب عضله، نوار مغز و.. رو در مطب میشه بدون دردسر و غیرتهاجمی و در کمترین زمان و بهترین دستمزد انجام داد و کمترین وابستگی رو به بیمارستان و سیستم دولتی میتونی داشته باشی لذا کم کم مقبولیت زیادی پیدا کرده. در حال حاضر ظرفیت خوبی داره و از لحاظ درامدی و اینده کاری حتی در شهرهای بزرگ  نسبتا خوبه. یکی از رشته های بخصوص مناسب خانمهاست که در موقع کار و فعالیت انرژی کمتری نسبت به رشته های مرتبط با جراحی لازم داره. سال قبل در کل کشور تعداد ٦٥ نفر با سهمیه ازاد و ٢٥ نفر با سهمیه بومی مناطق پذیرش شدند، در شهر تهران ٢٥ نفر سهمیه ازاد و ٣ نفر سهمیه مناطق محروم پذیرفته شدند. اخرین رتبه قبولی در شهر تهران حدود ٥٠٠ و در کل کشور رتبه ٧٠٠ بوده در کل رشته مقبول پردرآمد و با اینده کاری مطلوبی هست و بخصوص برای خانمها. یکی از نکات مثبت این رشته تشخیص دادن های لذتبخش و دقیقش هست و از معایبش این هست که اکثرا بعد از تشخیص عملا درمان ثابت شده و قطعی وجود نداره و اکثر بیماران بخصوص در شهرستانها بعد از مدتی که درمان کامل نمیشن با این عنوان که این دکتر سواد نداره راهی تهران میشن! در آمدی در حدود ٢٠ تا ٢٥ م در حال حاضر دارن.

* تخصص جراحی مغز و اعصاب (نوروسرجری):

 دوره تخصصش بسیار سخت هست و معمولا از نظر مدت زمان تخصص های پزشکی نوروسرجری بیشترین طول مدت تحصیل رو داره. تو تخصص هایی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر. وقاعا رشته ای بسیار سنگینه!!!! در واقع میشه گفت از معدود رشته های تخصصی پزشکی هست که نقش همسر یک پزشک رو بازی میکنه و شریک زندگیشه! رشته ای سنگین و به شدت درگیر کننده چه در زمانی که اتاق عمل هستی و چه خارج از اون. عملا کل وقتتو درگیر میکنه. در مورد ول دوران تحصیل تخصصش هم حداقل ۵سال ول میکشه ولی میتونه بیشترم بشه. درآمد نوروسرجری به این بستگی داره که چقدر بیمارستان مجهز باشه؟ اتاق عمل از نظر کمی و کیفی چطوره؟ و چقدر توی یک شهر مانور بتونی بدی. راستش یک نورو سرجن شدن اصلا سخت نیست اما یک نوروسرجن خوب شدن فوق العاده سخته. کسی که بتونه تومور عمل کنه و کارهای تخصصی مغز انجام بده به صورت عملی و جراحی کنه. خوب اون آدم قطعا موفقه ولی واقعیت اینه همه نمیتونن اونطور کار کنن. همه پزشک ها پروفسور سمیعی نمیشن! در شرایط فعلی به خاطر کاهش کارانه ها درآمد کم  و به خاطر تراکم زیاد افراد درآمد نوروسرجن ها کم شده راستش. شما هر شهری رو نگاه کنی یک نفر نوروسرجن معروف داره که عملا توان رقابت با قدیمی ها که قدرتم در دست دارند کار سختیه. مردم هم واسه جراحی ها حساس اینجوری میرن پیش متخصص ها و فوق تخصص های معروف مغز که اکثرا یا تهران و کلان شهر ها هستن یا سالهاست مرکز استان ها هستن. برای جذب مریض الکتیو هم که شانس پایینه چون سیستم در دست قدیمی¬هاست. یقینا فردی که عاشق نوروسرجری باشه میتونه توش موفق باشه البته. نوروسرجری مثل قلب نیست که اگر وارد دوره تخصصش شدی و دلتو زد به خاطر یه سری مسائل تحملش کنی بلکه احتمال زیاد کارت به انصراف از دانشگاه میکشه! آمار گواه این ادعاست. پس صرفا به خاطر پرستیژ و تخصص خوندن نوروسرجری رو نباید انتخاب کرد. فقط اونهایی که عاشق رشته هستند این رشته باید انتخابش کنن چون رشته راحتی نیست اصلا.

* تخصص قلب:

 مرگ و میر تو این رشته نسبت به بعضی رشته ها آمارش بالاتره. فوق تخصص های قلب درآمدهای خیلی خیلی خوبی میتونن داشته باشن. متاسفانه الان قدیمی های قلب بیشتر مریض ها رو به خودشون اختصاص دادن و کسی که تازه تخصص قلب تموم کرده تا معروف بشه باید تلاش بیشتری کنه و صبور هم باشه. نسبت به بعضی رشته ها استرسش دوران تخصص کمتره. قلب هم جزو رشته های تخصصی پزشکی هست که الان رزیدنت و متخصصش زیاده و خیلیا به عشق فلوشیپ و فوق تخصص دارن میرن. یکی از رشته های تخصصی پزشکی پرطرفدار بین خانم ها هست طوری سال گذشته از قبولی های قلب سهمیه آزاد ۱۰۲ نفر خانم بودن و فقط ۳۲ نفر از آقایون بودن. سن بیماری های قلبی هم داره کم میشه متاسفانه و درواقع تعداد بیماران قلبی داره بیشتر میشه هر سال.

* تخصص گوش و حلق و بینی Ent: 

تو تخصص هایی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر.

* تخصص فیزیکی: 

رشته رست و کم دردسری هست نسبتا. طب فیزیکی رزیدنتی سه ساله و خیلی سبک و آروم داره. فضای بسیار دوستانه و صمیمی. مشکل این رشته مشخص نبودن کارایی اون برای مردم و حتی برای جامعه پزشکی بنابرین یک مقداری بعد از فارغ‌التحصیل شدن مشکل پیش میاد و زیاد تکلیف مشخص نیست. اما پتانسیل درامد بالایی داره اگر بتونی بهش برسی.

* تخصص رادیوتراپی:

 رادیوتراپی رشته دستیاری ٤ساله با مبانی پزشکی که خیلی با فیزیک درگیر و درس های سنگینی داره. دستیاری  بدون کشیک داره اگر هم باشه مثل پزشکی هسته ای سال یک و تا پایان پذیرش بیمارهاست، غیر از رادیوتراپی، شیمی درمانی هم میکنند که بخش مشترک با انکولوژیست ها و هماتولوژیست هاست که البته نقطه قوت و درامد در دوران کاری  هست بخصوص در شهرهایی که هماتولوژیست ندارن. این رشته برخلاف شایعات موجود خطر تشعشع انچنانی نداره و حتی برخی رادیوتراپیست ها دوران بارداریشون هم کار میکنن بدون خطری تهدید کننده و مرتب توسط سازمان انرژی اتمی رصد میشه بهداشت حرفه ای محیط کار. دستگاههای گرانقیمتی دارن حدود ۲ تا ۳ میلیارد تومن قیمت دستگاههاش هست و با تجهیزات ساختمانی و غیره حدود ١٠-١٥میلیارد هزینه در میاد. وام های بانکی هم هست ولی با سودهای کلان میگیرن! در مجموع تاسیس مرکز رادیوتراپی رو از ذهن بیرون کن. یکی از ویژگی های این رشته وابستگی مطلق به مراکز رادیوتراپی از یک طرف و جراحان و هماتولوژیست ها و سایر متخصصین از طرف دیگه هست که حتی باعث میشه اگر تک رادیوتراپیست شهر نباشی مجبور باشی بازاریابی و پورسانت و …هم با بقیه همکاران انجام بدی،کلا بازار کار از نظر رادیوتراپیست های جوان وتازه فارغ التحصیل انچنان جالب نیست و مثلا برای طرح اکثر مراکز استان اعلام نیاز نمیکن. سال ٩٤ کلا ١١ مرکز استان اعلام نیاز دادند برای طرح و مراکز استانهای مهم و دانشگاهی تقریبا کاملا در اخیاز اساتید و فارغ التحصیلان قبلی هست! ولی اگر تو یک شهر کوچیک و پرجمعیت که دستگاه داشته باشه مشغول به کار بشی درامد خوبی داره، کلا تو شهرهای بزرگ مثل تهران واصفهان و شیراز و مشهد و اهواز و تبریز و ….فعلا امکان کاری مناسبی وجود نداره، درامد در کل از ١٠میلیون تو طرح  و مطب تا ٦٠ میلیون متغیر هست و بسته به همون شرایط که گفتم متغیره. کلا در کشور در حال حاضر حدود ١٠٠دستگاه شتاب دهنده کم داریم که احتمالا با تعداد رزیدنت های فعلی در چندسال اینده بازار کاری تا حدودی جای خالی کمی خواهد داشت، اگر در شهر کوچکی باشی و هماتولوژیست نداشته باشه نونت تو روغنه چون شیمی درمانی درامد بسیار خوبی داره، درحال حاضر اکثر رادیوتراپیست ها بصورت درصدی کار میکنن و از ١٧٪‏تا ٢١٪‏درامد هر بیمار در مرکز رادیوتراپی  به پزشک میرسه مثلا رادیوتراپی پستان با ٣٠ جلسه حدود ١٠/٧میلیون با بیمه خدمات درمانی و حدود ٨/٥ میلیون با بیمه تامین اجتماعی تعرفه اش هست که از هر بیمار اون درصدی که گفنم به پزشک میرسه. کلا استرس نداره و اگر بیمار خوب بشه بخاطر کار خوبت بوده و اگر هم خدای ناکرده فوت کنه بخاطر سرطان بوده و خیلی بازخواست نمیشی از طرف خانواده بیمار.

* تخصص پاتولوژی: 

پاتولوژی کلا رشته شیرینیه.اما خوب دنیا دنیای سلوله.با کل پزشکی متفاوته.نه از مریض دیدن خبری هست نه از دید ماکروسکوپیک. باید بتونین باش ارتبآط برقرار کنین. درامدش متاسفانه در سالهای اخیر افت زیادی کرده و با توجه به تجاوز رشته ای غیرپزشکی مثل علوم ازمایشگاه و پارازیتولوژی این درامد کمتر و کمتر شده. در منطقه محروم و ازاد خیلی فرقی نداره. بسته به محیط کاری و جمعیت شهر و تراکم ازمایشگاه متفاوته. چه در رادیولوژی و چه در پاتولوژی میزان درآمد به دو عامل خیلی مهم بستگی داره: ۱- تعامل و ارتباط خوب و وسیع با بقیه حرف پزشکی و تخصص ها و۲- میزان سواد و موفقیت علمی و پرکتیس خوب. واقعیت اینه پاتولوژی درآمد خوبی نسبت به سایر رشته های تخصصی پزشکی نداره. نه اینکه درآمد نداشته باشه. ضمن اینکه اگر حاضر بشی تو شهرهای غیربرخوردار مشغول بشی و  کارت رو بلد باشی سرت شلوغ میشه. ب موفقیت توی پاتولوژی به تجربه و سطح سواد بستگی داره. اگر خوب تشخیص بدی مطمئن باش بازار رو در دست میگیری. پاتولوژی با طرحی که تازه تصویب کردن آینده چندان خوبی نداره. طرح تاسیس چندین مگالب و تعطیلی آزمایشگاههای  خصوصی. الان هم بطور آزمایشی داره تو کرج انجام میشه. تو دوران طرح هم باید شانس بیاری جایی بری که پاتولوژیست نباشه وگرن درآمد چندانی نداره. دوره رزیدنتی هم حجم درسهاش بالاست ولی شیفت هاش خیلی سبکتره و وقت برا مطالعه هست. دوره رزیدنتیش استرس زیادی نداره معمولا و بیشتر مشغول درس خوندن هستی. درآمدش در شرایطی البته میتونه بالا هم باشه اما نه همیشه و برای هر کس و هرشهری.

* تخصص زنان: 

بالاترین کارانه تو اکثر بیمارستان های دولتی مال متخصص زنان هست حداقل ۳۰ تا حدود ۷۰ تومن در ماه. میگم اکثر بیمارستان های دولتی ممکنه یه بیمرستان هم باشه ک عکس این قضیه باشه اما معمولا دولتی ها اینجوریه. یه توضیح خیلی مهم درباره رشته زنان بدم اینکه چرا این رشته با اینکه خوب هست ولی رتبه های بدتر هم احیانا قبول میشن به خاطر این هست که تخصص زنان فقط رقابت بین خانم هاست و آقایون حق ورود به این تخصص رو ندارن. واسه همینه که فرضا آقایی که رتبه ۱ تخصص میاره زنان قبول نمیشه ولی خانمی با رتبه ۷۰۰ میبینی سریع قبول میشه تخصص زنان. تخصص زنان نسبتا پردرآمد هست فک کنم ۱۲ روز در ماه دوره طرح باید کار کنه. استرس و فشار کاری هم داره تا حدودی. درآمدش توی طرح معمولا از رادیولوژی و قلب و ارتوپدی و اینا بیشتره (معمولا). اما خوب باید هر فرد ببینه با روحیاتش میخونه یا نه درسته درآمد بالایی داره ولی کار و زحمت زیادی هم لازمه مورد بوده شنیدم خانمی بعد از ۴ ماه که دانشجوی تخصص زنان شد انصراف داد! یکی هست میره رشته زنان موقع مادر بچه جلو چشمش میمیره اونقد به هم میریزه که نمیتونه کارشو ادامه بده! یه مورد اینجوری من شنیدم دانشجوی تخصص زنان بود مرگ مادر دیده بود بعدش بهم ریخته بود خیلی. رشته زنان پراسترس هست اگه ۵ دقیقه تاخیر داشته باشی یا یه خطای کوچک کنی ممکنه باعث مرگ یه نوزاد بشی باید خیلی دقیق و هشیار باشی. ولی در کل زنان تخصصی هست که آیندش حالاحالا تضمینه. تخصص زنان یکی از پرشکایت ترین تخصص های پزشکی هست و آمار انصرافش هم بعضی سالها یهو نسبت به رشته های دیگه میرفت بالا مثلا رزیدنت های زنان یه دانشگاه گروهی انصراف میدادن. واسه همین تصمیم گرفتن که مصاحبه بزارن واسه این رشته که ببینن آیا این پزشکان عمومی که میخوان برن تخصص زنان اصلا صلاحیت اینکه پزشک متخصص زنان بشن رو دارن یا نه روحیاتشون خلقیاتشون و سطح علمیشون و صلاحیت بالینیشون در حد ورود به این رشته هست یا نه. به هر حال شرایط سخت خودشو داره زنان، مثلا خیلی دانشگاه ها تو بیمارستان به دانشجوی سال اول حتی تخت واسه خوابیدن نمیدن و از سال دوم تازه یه تخت دارن ک بتونن گاهی بخوابن!

* تخصص روانپزشکی: 

طول تحصیلش ۴ سال هست. اگه حوصله گوش دادن به مریض ها رو کسی نداره و زود زود میخواد مریض بعدی بیاد این رشته برا اون فرد مناسب نیست. آنکال هم بیشتر داره و بیشتر میتونی شب بخوابی ولی نباید گوشیت رو خاموش کنی چو ممکنه بهت زنگ بزنن شب که آنکال هستی باید پای بری! برعکس بعضی رشته های دیگه تخصص پزشکی، تو روانپزشکی اگه کسی دوران طرح با مریض ارتباط خوبی برقرار کنه و بعد از طرح هموم منطقه بمونه این مریض ها جذبش میشن و در واقع مشتریش میشن برای بعدا. این ویژگی تو روانپزشکی بیشتر از رشته های دیگه دیده میشه. الان حدود ۱۷۰۰ روانپزشک داریم که تقریبا نصفشون تهران کار میکنن. کلا حتی تهران با این همه روانپزشک اگه کسی خوب کار کنه میتونه موفق باشه تو این رشته. رزیدنت های این رشته هم نسبتا آرامش بیشتری دارن. تعداد کشیک هاش بستگی به دانشگاه و تعداد رزیدنت ها داره. سال های بعد که تعداد دانشجوها بیشتر میشه احتمالا تعداد کشیک ها هم بیشتر بشه. بعضی مردم دید خوبی به روانپزشک ها ندار کم نشنیدیم میگن روانپزشک ها خودشون باید برن پیش دکتر! روانشناس ها آدم رو دیوانه میکن و … کار ندارم این دید درست نیست ولی به هر حال این دید نسبت به روانپزشک ها در مقایسه به رشته های دیگه وجود داره. روانپزشک اگه خوب نخواد کار  کنه نخواد مشاوره بده به بیمار کلا دل به کار نده درآمدش از پزشک عمومی هم کمتر میشه! اما با جان و دل کار کنه وقت بزاره برا مریض مشاوره بده ارتباطی خوبی با مریض داشته باشه میتونه درآمد مناسبی داشته باشه. میانگین درآمد بچه های طرح روانپزشکی بسته به عوامل مختلف بین ۱۰ تا حتی بعضا ۴۰ میلیون تومان در ماه باشه. درآمدش قبلا کمتر بود الان بهتر شده. به هر حال روانشناس باید خیلی صبور باشه مخصوصا اگه کار روانکاوی میخواد بکنه باید خیلی بتونه کنار باید چون انواع مشکلات مردم و خودافشایی ها رو باید بشنوه و درک کنه و خیلی واقعیت های پشت پرده جامعه و مردم رو میفهمه باید بتونه کنار بیاد.

* تخصص جراحی: 

در تخصص های پزشکی مثل چشم پزشکی، ارتوپد، نوروسرجری، جراحی و گوش حلق بینی باید چند سال اول بعد از فارغ التحصیلیت تحملت رو ببری بالا چون هنوز تازه کار هستی و واسه این رشته ها مریض ها بیشتر میرن سراغ متخصص های قدیمی تر و باسابقه تر. روحیه های تهاجمی و اکتیو تو رشته های جراحی دار بهترن. این تخصص هم مثل قلب جان مریض در خطر هست و حساسیت خودشو داره. بیشتر اورژانسی و بیمارستانی هست.

* تخصص داخلی: 

کارش سنگین و سرکار داشتن با مریضی های سخت و متنوع!  رشته پر استری هست. درآمدش هم در شرایط یکسان نسبت به رشته هایی مثل زنان و ارتوپد و قلب و …. کمتره. خیلی از متخصص های داخلی امتحان فوق تخصص میدن و مثلا یه دوره حدود ۳ ساله فوق تخصص رو میگذرونن بعدش حدود ۲ سال یا کمتر باید برن طرح یا خدمت سربازی. حالا درسته یه سری رشته های تخصصی پزشکی مثل تخصص داخلی و اطفال و روان اوضاع چندان خوبی ندارن ولی در هر صورت معمولا از پزشکی عمومی بهترن. ضمنا از امسال دانشگاه آزاد هم قراره دانشجوی تخصص داخلی بگیره. ولی فوق تخصص های داخلی خوبن الان از نظر درآمدی.

* تخصص بیهوشی: 

کارش تقریبا همش بیمارستانه اتاق عمل و icu و … یه جورایی ساعات زیادی رو باید گان پوشیده باشی و مثلا توی اتاق عمل باشی. کارش کاملا وابسته به icu و اتاق عمل ها هست. اینجوری نیس که شما مطب بزنی بگی مریض بیا بیهوشت کنم نه. کسانی که سهام خریدن تو این رشته معمولا درامد بالاتری دارن. ولی در کل اوضاع بیهوشی الان نسبت به قبلا های خودش بهتر شده حالا کار با مقایسه اش با رشته های دیگه ندارم ولی نسبت به قبلا های این رشته از خیلی جهات بهتر شده مخصوصا واسه کسانی که پول دارن و میتونن سهام بخرن یا کسانی که میتونن تو بیمارستان های شلوغ خودشونو جا کنن. کار icu درامدش از اتاق عمل کمتره مثلا ۲۴ ساعت کار در icu اگه در فلان جا بین ۶۰۰ هزار تا ۱ میلیون تومن بدن، واسه اتاق هعمل اونجا بین ۱۲۰۰ تا ۱۳۰۰ میدن معمولا. جا تا جا هم این ارقام یه ذره میتونه جابجا بشه و این واسه ۲۴ ساعت کار بود.

* تخصص عفونی: 

دانشجوی رزیدنت سال اولش باید بره داخلی و داخلی رو طی کنه بعد وارد عفونی بشه. رشته ای هست که خیلی با مطب نمیتونی مریض داشته باشی مگه کسانی که توی زمینه های خاصی مثل ایدز و هپاتیت و اینا کار میکنن که اونا مطب هاشون بد نیس مشتری داره. به غیر از اون کار اصلیش بیمارستانه و مطب داری اونچنانی نداره. درامدش هم خیلی کم نیس و تقریبا در حد  قلب و داخلی و اطفال هست. قبولیش هم نسبت به رشته های دیگه راحتتره تقریبا تا رتبه های حدود ۴۵۰۰ هم احتمالا قبولی دارن در آزمون تخصص پزشکی. اگه استخدام بیمارستان باشن درامدش بد نیست عفونی اما خیلی نمیشه رو درامد مطب پزشک متخصص عفونی حساب کرد.

* تخصص اجتماعی: 

اینم مثل تخصص قانونی پردرآمد نیست زیاد.

* تخصص طب اورژانس: 

علیرغم ظاهر اورژانسی و همیشه درگیرش،رشته ای هست که ساعت کاریت حساب و کتاب داره، شیفت های مشخص ١٢ ساعته معمولا،  بیشتر پست کشیک نداره مگر ٧شب تا ٧ صبح باشی و ٧-١٢ ظهر هم با حضور اتندینگ بمونی و اون هم برای اموزش بهتر، خانم هایی که بچه دارن حداقل مثل سایر رشته ها کشیک های ٣٦ ساعته رزیدنتی نداره، بعد از تحصیل هم تایم مشخصی داره و یا کشیک یا انکال نیستی، یا کشیکته یا ازادی، و درآمدش هم از ١م تا ٦م در کشیک ممکنه باشه. فعلا ردیف های خالی در اکثر استانها وجود داره براش. یکی از معایبش عدم امکان رشد و تحصیل هست و اینکه مطب نداری البته فلو (فوق تخصص) icu قراره ایجاد بشه ولی فعلا نهایت رشد علمی هیات علمی شدن هست که در اکثر شهرها امکانش وجود داره. فعلا هم که ٣ ساله هست /طب اورژانس رشته نسبتا خوبیه. یکی بود ۷ تا کشیک ۲۴ ساعته تو طرحش (طرح تخصصش) داشت ماهی ۲۰ میلیون میگرفت حتی شنیدم یعنی میتونه درآمدش بالا هم باشه. ولی یه مساله که هست اینه که خیلی ها به چشم یک جی چی (GP یعنی پزشک عمومی مخفف general practitioner) نگات میکن نه فقط مردم بلکه حتی بعضی از اعضای کادر درمانی بیمارستان هم! زیاد هم رشته دست و پاگیری نیست برخلاف بعضی رشته هایی مثل تخصص زنان.

* تخصص پزشکی قانونی: 

 شامل دو قسمت مسمومیت ها و مسائل قانونی پزشکی و جراحات و مسائل جنایی وقضایی میشه و فارغ التحصیلان اون در این دو قسمت کار میکنند، طول دوره دستیاری ٣سال هست وفقط در شهر تهران وجود داره و زمزمه هایی از ایجاد اون در شهر مشهد هم به گوش میرسه که به سرانجام نرسیده.هر سال تحصیلی در این رشته به دوره های چندماهه تقسیم میشه که به این صورته تاحدودی در هر٣دانشگاه شهر تهران:٣-٤ماه مسمومین،٣ماه سالن تشریح اجساد سازمان نظام پزشکی قانونی،٢ماه کمیسیونهای پزشکی و ٢ماه ازمایشگاه سم شناسی و ١-٢ماه بخش های جزئی دیگه،معمولا سال یک،١٠ شیفت و سال ٢،هشت و سال ٣،شش شب کشیک داره. از لحاظ بازار کاری هنوز ظرفیت خالی زیادی تو اکثر شهرهای کشور وجود داره به جز شهرهای بزرگ مثل تهران اصفهان شیراز کرمان تبریز و استان مازندران و گیلان که تاحدودی اشباع هستند و شما یا استخدام سازمان نظام پزشکی قانونی وابسته به قوه قضاییه میشی یا بصورت قراردادی با این سازمان کار میکنی یا تو بیمارستانهای تابعه وزارت بهداشت بعنوان پزشک مسمومین و مسئول فنی و مشکلات قضایی بیمارستانها مشغول به کار میشی. به هرحال ظرفیت خالی بسیاری موجود هست و بیکار نمیمونی.  تو اکثر شهرهای کوچک یا فاقد متخصص پزشکی قانونی با پزشکان عمومی که یک دوره اموزشی کوتاه مدت دیدن قرارداد بسته شده و این خدمات رو بجای پزشک قانونی انجام میدن. از لحاظ حقوق و درامد همون حقوق کارمندی قوه قضاییه هست و وزارت بهداشت که حدود٣-٤ میلیون در ماه هست. تنها مزیت این رشته و تنها راه حل افزایش درامد اشتغال در شهرهای کوچک هست که بواسطه جو کوچک شهر بیمارانی که قصدمراجعه به پزشکی قانونی رو دارند به هرعلتی مثلا تصادف ،ضرب وجرح ،شکستگی و… ،در ساعات غیراداری به مطب شما برای انجام امور درمانیشون (تکرار میکنم فقط امور درمانیشون) مراجعه میکنن و اینجوری مریض بیشتری در مطب پزشکی عمومیت داری، چون میتونی مطب هم بزنی البته مطب پزشکی عمومی. همه امور مربوط به پزشکی قانونی در محل سازمان نظام پزشکی قانونی انجام میشه و تعداد بیمارانی که در اون ساعت اداری به شما مراجعه میکنن خیلی در افزایش درامدت جز اضافه کاری و مبلغ بسیار جزئی موثر نیست و نهایت اضافه کاریهات به ١-٢ میلیون برسه و خبری از کارانه های میلیونی سایر رشته ها نیست و هزینه های پرداختی هم مستقیما به حساب های مربوطه کشوری واریز میشه و هیچ ربطی به شما نداره و مثل کارشناسان رسمی دادگستری نیست. شیفت شب وجود نداره و تنها آنکال در موارد حوادث جنایی قتل ها و اتفاقات خیلی مهم هستی اینکه مدام باید حواست باشه که مبادا اشتباهت ممکنه باعث ایجاد ضرر و زیان برای یک فرد بشه مثلا پرداخت دیه و ..ممکنه یکم ذهنت رو درگیر کنه و بیشتر از لحاظ وجدانی درگیر میشی در مواردی که اشتباهی ناخواسته در تشخیص دادی تا از لحاظ قانونی و مسوول مستقیم هر پرونده ای قاضی اون پرونده هست به هر حال شغل سختی هست چون به نوعی شما هم در روند قضاوت موثری و کارشناسی انجام مید این رشته برای خانمها بعلت درگیری دائم با جرم و جنایت و قتل و… خیلی مناسب نیست و چه بسا خیلی از خانمها با دیدن سالن تشریح اجساد انصراف میدن از این رشته. به رحال مسوول تشریح پزشکی قانونی در شهرستان شما هستی در کل رشته ای هست که نهایت درامدش با درنظر گرفتن مطب خصوصی که در شهرهای کوچک دارن که بواسطه کوچک بودن شهر  اکثریت میشناسنشون  ممکنه و اون هم در حد مطب پزشک عمومی هست که مثلا بیمارانی که قراره فردا به پزشکی قانونی مراجعه کنن به مطب شما بیان برای درمان که اینجوری شما از اول بهتر در جریان جراحت و ..قرار بگیری و اینطوری درامد مطب خصوصیت بیشتر بشه ولی اصلا روی اشتغال در شهرهای بزرگ خیلی حساب نکن در کل اگر دنبال هیجان و داستانهای پلیسی هستی میتونی بهش فکر کنی واسه ایندت! ولی درامد انچنانی نخواهی داشت و از طرفی بسیار شغل حساسی داری  و تاثیر زیادی روی زندگی مراجعینت داره و کلا مشاغل درگیر قضاوت استرس روانی و فکری زیادی داره برای انجام هرچه صحیحتر اون وظایف. در کل کشور سال قبل ٢٥ نفر در سهمیه ازاد در شهر تهران پذیرش شدن و سهمیه مناطق هم نداره، اخرین رتبه قبولی در سال قبل حدود ٤٠٠٠ بوده گویا. رشته پرطرفداری نیست در کل.

* تخصص پزشکی ورزشی: 

رشته ناشناخته هست تقریبا. اگه این رشته رو با شناخت و دید باز بری موفق میشی ولی اگه فقط برای اینکه متخصص بشی انتخابش کنی دو حالت داره اگر وضع مالی خوب و پشتوانه داری بسیار عالیه، ولی اگه از چاله در میای مطمئنا میفتی تو چاه! دوره دستیاری ٤ ساله داره و بدون کشیک، به جز سال اول که برای گذراندن اورژانس ورزشی مجبوری ٣ماه تابستون روتیشن طب اورژانس وایسی و ٤ تا ۵ کشیک در ماه هم برات لحاظ میکنن. کلا شاغلین  این رشته از عدم وجود امنیت شغلی و دیگه اینکه در سیستم پزشک خانواده ،طب ورزشی مثل  طب کار و سالمندان و.. تعریف نشده شاکی هستند (یعنی مثلا مثل ارتوپدی در سیستم ارجاع جایی ندارن متاسفانه)، در نتیجه در سیستم بیمه ای هم جایی نداره و بیمارستانها چون در قبال انجام وظایف شما بهره ای از بیمه ها نمیبرن پس ترجیحشون به استفاده از ارتوپد ها و طب فیزیکی ها هستن چون همپوشانی با این رشته ها داری و اگر تو شهری این دو متخصص وجود داشته باشن جایی برای رشد شما نخواهد بود مگر تو شهرهای بزرگ و اون هم چون یک رشته لاکچری هست بقول خودشون، درآمدت بیشتر از آدمهای باکلاس جامعه است. در دوران طرح که هر جایی میتونی اعلام نیاز بگیری بسته به زرنگیت از فدراسیون ها تا تیمهای ورزشی که حقوق معمولا کارمندی هست و حول و حوش ٢ میلیون تومان در ماه. اگر هیات علمی بشی ٥ میلیون کلا اینجوری  بگم از سال ٢ دستیاری به بعد بسته به روابط و کانالهایی که با واسطه ها میزنی میتونی پزشک تیمهای ورزشی بشی که اگر تیم کوچک باشه سالانه ٥٠ میلیون و تیمهای بزرگتر  در حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلوین در سال  میتونی قرارداد ببندی. این قراردادها سالانه است و برای همین از عدم امنیت شغلی اون شاکی هستن، فوتبال و کشتی فعلا قراردادهای به نسبت بهتری از بقیه ورزشها میبندن و سفرهای برون مرزی هم حتی از دوران رزیدنتی به همراه تیمهای ورزشی میتونی بری. در ضمن طب سوزنی هم در حیطه کاریت هست و بخصوص برای خانمها میتونه منبع درآمدی باشه. سالی هم چند نفر بیشتر پذیرش نمیشه کل کشور. آخرین رتبه سال قبل حدود ١٨٠٠ بوده ولی همه جور رتبه ای میتونی ببینی مثلا پارسال با رتبه های٣٧٠،٥٠٠،٧٥٠ هم بود که طب ورزشی رو انتخاب کردن. استرالیا هم فعلا اغلب متخصصین طب ورزشی ما رو به خوبی پذیرش و قبول میکنن. در کل درامد از کف٢ م تا سقف ٢٠م در ماه هست ولی بدون امنیت شغلی، اگر منبع درآمدی ثابت و خوبی داری و میخوای عنوان متخصص رو هم بی زحمت و دردسر داشته باشی بهش فکر کن واسه هدف آیندت (البته اگه انتخاب کنکور سراسریت پزشکی بود)

 

حساسیت جانی کار پزشکی و کمک به هم نوع

پزشکی شغلی هست که خیلی امکان کمک کردن به دیگران و نجات جان آدم ها رو داره. کسی که از نجات جان و خدمت به مردم لذت میبره پزشکی بهترین امکان و فرصت رو برای این کار بهش میده مخصوصا رشته هایی که خوب شدن بیمارت رو از نزدیک میبینی مثل تخصص قلب و خیلی تخصص های دیگه. درسته که داروساز هم دارو میسازه میده میردم خوب بشن، دندانپزشک دندان آدم ها رو ترمیم میکنه، ولی بحث نجات جان در این رشته ها به اندازه پزشکی حساس و مهم نیست. نجات جان یک بیمار حس خوبی به آدم میده. بنابرین از دید معنوی هم اگه نگاه کنیم اگه نیت خیر باشه پزشکی واقعا اجر داره. پزشکانی هستن که بعضی روزهای هفته ویزیت رایگان دارن، پزشکای هستن که با موسسات خیریه همکاری میکنن. پزشک هست زده رو دیوار مطبش اگه داشتید پول ویزیت بدید نداشتید هم اشکال نداره اینجا محل خدمت به خلق خداست نه محل مال اندوزی. این جور آدم های بزرگوار هم وجود داره. آدم ئر هر کاری نیت خیر داشته باشه و البته خیر بمونه خدا هم اگه به صلاحش باشه کمکش میکنه که پیشرفت کنه. بنابرین شاید اگه کسی که کاملا خودخواه و صرفا در همه چیز دنبال منافع شخصی خودش هست میره پزشکی بعدا ممکنه بشه کسی که بخیه از چانه مریض باز میکنه به خاطر اینکه پول پرداخت هزینه بخیه رو نداره! شرافت در کار پزشکی و وجدان کاری بسیار بسیار مهمه چون شما با جان و زندگی انسان ها سر و کار دارید. بنابرین در پزشکی نسبت به سایر رشته ها خدمت به مردم و نجات جان آدم ها فرصت بیشتری براش هست اما در کنار این، کارش هم حساس هست و اشتباه یک پزشک بعضا منجر به مرگ یک انسان میشه و عزادار کردن یک یا چند خانواده میشه اما کمتر پیش میاد یک آدم زیر دست دندانپزشک بمیره! داروسازی و فیزیوتراپی هم همینطور جان ادم ها اونجا به اندازه پزشکی به خطر نمیفته و حساسیت کمتری داره. حالا درسته میگیم پزشکی نجات جان هست، ولی خب دندانپزشکی هم وقتی دندان کسی که داره درد میشکه یا با اون سمت دهانش نمیتونه غذا رو بجوه رو درست میکنی حس خوبی داره یا وقتی که واسه پیرمرد یا پیرزنی که نمیتونه درست غذا بخوره یک دست دندان جدید مصنوعی یا ایمپلنت میگذاری و میتونه باهاش غذا بخوره این هم کمک به هم نوع هست. فیزیوتراپی هم وقتی قسمتی از بدن یک فرد اسیب دیده رو بهتر میکنه حس خوبی داره. در هر رشته ای میشه به طریقی به خلق خدمت کرد اما بعضی رشته ها مثل پزشکی در مواردی حساسیت و استرس به خطر افتادن جان اون مریض هم وجود داره.

 

شیفت شب و کشیک اجباری پزشکی

پزشکی شیفت شب و کشیک اجباری داره اما دندان و داروسازی شیفت شب اجباری ندارن. مخصوصا توی دوره رزیدنتی حقیقتا گاهی دانشجوی رزیدنتی (دانشجو دوره تخصص پزشکی) باید از خوابش بزنه چاره ای جز این نداره! هم دوره دانشجویی هم طرح و هم بعد از طرح (اگه بعد از طرح کسی بیمارستان کار کنه) همیشه شیفت شب و کشیک و آنکال بودن رو پزشک ها دارن. اما دندانپزشگی معمولا نداره و داروسازی هم نداره. ضمنا برا درامد بیشتر بعضی پزشک ها شیفت شب زیاد میرن طرف هست ۲۵ شب در ماه میره بیمارستان داره کار میکنه تا پول بیشتری گیرش بیاد یعنی ماهی فقط ۵ شب کنار خانوادش هست! خوش اینجوری میخواد دیگه. شما در دوره اینترنتی و همچنین در دوره رزیدنتی شیفت و کشیک اجباری رو دارید و باید با این قضیه کنار بیایید.

 

پزشکی ده سال بعد چه اوضاعی داره

وضعیت آینده شغلی و بازار کار همه رشته ها چه پزشکی چه دندان چه دارو چه فیزیوتراپی بینایی سنجی و … شدیدا وابسته به سیاست های کلان وزارت بهداشت داره. ببین کسی که بره پزشکی عمومی ۷ سال و حدود ۲ سال یا کمتر هم طرح بگذوره خیلی زرنگ باشه ۹ سال دیگه تموم کرده درس عمومی و طرح رو که تا ۹ سال دیگه  بستگی زیادی به سیاست دولت اون موقع و تصمیماتی که وزیر بهداشت جدید اون موقع میگیره داره. نمیشه صد در صد قطعی گفت اون زمان حتما پزشکی بازارکارش بهتره یا حتما دندان بهتره! اینا که درباره بازارکار دارم میگم مربوط به الان و سالهای اخیر هست و الزما نمیشه گفت روند بازارکار و شغل برا این رشته ها تا چندین سال دیگه به همین صورت پیش میره. شما بعضی رشته های فنی و مهندسی رو نگاه کنید تا حدود ۱۰ سال پیش رشته های مثل مهندسی برق، مکانیک، صنایع و … بازار کار نسبتا بهتری داشتن ولی الان اوضاع بازار کار این رشته ها به خوبی اون موقع نیست. در مورد رشته های پزشکی و پیراپزشکی هم پیش بینی قطعی نمیشه کرد که بگیم ۱۰ سال دیگه هم بازار کار این رشته ها مثل الان حتما خوب باقی میمونه.

خیلی قوانین جدید میتونه بیاد که وضعیت این رشته ها و بازارکارشون رو تحت تاثیر قرار بده. مثلا سالها قبل بهداشت کار دهان و دندان میگرفتن فقط واسه مراکز روستایی و حق ادامه تحصیل هم نداشتن. اما یه مدت بعدش اعلام شد که میتونن برن دندانپزشکی! خیلی ها امتحان دادن و دندانپزشک شدن.

یا مثلا همین متخصص های دولتی که ویزیت ۳ هزار تومانی دارن که چند سال اخیر اومدن، همین ها خیلی جاها رو درامد مطب های شخصی پزشک ها تاثیر گذاشته. البته درسته خیلی جاهای طرح تحول سلامت از نظر هزینه به نفع مردم بوده و هست اما خب مثلا همین مورد رو درامد مطب های شخصی بعضی پزشک ها تاثیر گذاره.

حتی در خیلی کشورهای دیگه هم همینطوره. یهو ممکنه قانونی بیاد یا قانونی لغو بشه و تمام کاسه کوزه ها و برنامه ریزی های ادم رو بهم بریزه. پزشک ایرانی داریم تو امریکا فقط استپ آخر آزمون USMLE مونده بود که قبول بشه (آزمون مجوز پزشکی ایالات متحده آمریکا هست United States Medical Licensing Examination) که یکهو ترامپ رئیس جمهور آمریکا شد دیگه راهش ندادن! الان داره تو سیستان و بلوچستان کار میکنه.

اما جدای از سیاست های کلی وزارت بهداشت، آینده شغلی یک پزشک خیلی به این بستگی داره که در حد پزشک عمومی باقی بمونه یا اینکه بره تخصص قبول بشه و بشه پزشک متخصص یا بالاتر فوق تخصص. این دو تا خیلی فرق داره با هم. از نظر درامد و شغل که واقعا الان (تاکید میکنم الان) وضعیت درامد و شغلی پزشک های متخصص اکثرا خوبه و در این شکی نیست و حداقل نسبت به شغل های دیگه جامعه ما خیلی وضعشون بهتره که البته زحمت هم کشیدن تا به اینجا رسیدن و خیلی سختی ها رو تحمل کردن. البته درامد متخصص های مختلف هم با هم فرق داره مثلا درامد جراح مغز و اعصاب با سابقه و معروف با درآمد متخصص اطفال تازه فارغ التحصیل شده گاها اختلاف زیادی داره! یا مثلا کارانه که تو اکثر بیمارستان های دولتی بالاترین کارانه مال متخصص زنان هست و چیزی بین حداقل ۳۰ تا حدود ۷۰ میلیون تومن متغیره. یا متخصص بیهوشی که کارانه حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیونی، بعد کارانه جراح بین ۳۰ تا ۵۰ میلیون تومان. بقیه تخصص ها هم اکثرا کارانه شون حدود ۲۰ تا ۴۰ میلیون تومان در ماه هست در اکثر بیمارستان های دولتی. بعد ازطرح تحول درامد بعضی رشته ها تو بیمارستان خیلی رفت بالا رشته های تخصصی پزشکی مثل تخصص عفونی، بیهوشی، اطفال. این به خود شما هم بستگی داره که تا کجا ادامه تحصیل بدید و چه تخصص بخونید.

اما در مورد پزشکان عمومی: قطعا در کل درامدشون کمتر از پزشک متخصص هست. در طول چند سال گذشته هرچند تورم زیاد بالا رفته ولی حق ویزیت پزشک های عمومی متناسب با تورم بالا نرفته زیاد. حالا این به کنار طرح های مختلفی که وزارت بهداشت و درمان اجرا میکنه که بعضیشون بی نتیجه میمونه و آزمون خطاست کمی اوضاع رو  داره آشفته میکنه و شاید به جرات بشه گفت پزشک عمومی شرایط شغلیش به خوبی پزشک های عمومی قبل تر نیست. هر چند بازم میگم از رشته های دیگه بهتره. اما خب ممکنه این طرح پزشک خانواده و سیستم ملی سلامت و مراکز درمان اعتیاد و مراکز پوست و زیبایی و اینجور طرح ها اجرایی بشه در مقیاس بزرگتر و سر و سامان خوبی به وضعیت کاری پزشکان عمومی بده. الان حدود ۷۰۰۰ پزشک خانواده تو روستاها داریم. اینجاست که میگم کاملا بستگی به سیاست های کلان دولت داره. اما در حال حاضر طرح پزشک خانواده براشون خوب شده  اگه ادامه پیدا کنه. کلا یک وزارت خانه در یک دولت طرح کلانی رو اجرا میکنه به نفع یه قشر خاص میشه مثل طرح مسکن مهر کار ندارم بگم در کل خوب بود یا نبود اما برای مهندس های عمران و ساختمان که توی کار ساخت و ساز بودن خیلی خیلی خوب شد و رونق خوبی گرفتن. اما خب چند سال اخیر دیگه این طرح رو به رکود رفت و بازار خیلی از مهندس های عمران و ساخت و ساز کساد شده. برنامه های کلان وزیر بهداشت و وزرای بهداشت بعدی در اینده این رشته ها خیلی موثره. آیا مثلا طرح پزشک خانواده رو وزرای بهداشت بعدی ادامه میدن؟ طرح کمک پرستار که یه جورایی به ضرر پرستارها بود و خیلیشون انتقاد داشتن رو وزیر بعدی ادامه میده؟ خب ممکنه وزیر بعدیش این طرح رو به هر دلیلی متوقف کنه که به ضرر پزشک های عمومی یا به نفع گروهی دیگه تموم بشه! واقعا اینده همه شغل ها شدیدا به سیاست های دولت بستگی داره.

 

پزشکی تعهد وزارت بهداشت 

اگه دقت کرده باشید پزشکی و دندان و … کد رشته و شهری که تعهد خدمت ندارن رتبه های بهتری واسه قبولی میخواد  نسبت به کد رشته و شهرهایی که تعهد خدمت دارن. چرا؟ چون کسی که تعهد خدمت قبول میشه پزشکی یا دندان یا حالا هر رشته ای باید ۳ برابر مدت تحصیلش توی اون منطقه که بهش تعهد خدمت داده کار کنه یعنی طرف ۱۸ ساله پزشکی عمومی قبول شده ۷ سال بعد عمومی رو تموم کرده ۲۵ سالشه و از الان باید سه برابر مدت تحصیل یعنی ۲۱ سال توی اون منطقه خدمت کنه و حق طبابت و کار توی منطقه دیگه ای رو نداره خب الان ۲۵ سالشه یعنی ۲۱ سال دیگه که میشه ۴۶ سالگی تعهد خدمتش تموم شده و میتونه بره هر جا که خواست کار کنه تو هر شهری یا مطب بزنه تو شهری دیگه. دقت که سن ۴۶ سالگی یعنی سنی که احتمالا دیگه شما ازدواج کردی و احتمالا بچه داری و بچه هات تا حد زیادی فرهنگ مردم اون شهر رو گرفتن چون همه دوستان و اطرافیانشون مردم اون شهر هستن، شاید بچه شما کنکوری شده تو سن ۴۶ سالگی شما و سهمیه منطقه ۳ اون شهر یا ۲ هست الان. کلا یه جورایی دیگه شما بچه اون شهر شدی ۲۱ ساله یعنی نصف بیشتر عمرت رو توی اون شهر بودی (۷ سال دانشجویی و ۲۱ سال خدمت تعهدی جمعا ۲۹ سال از عمرت رو اونجا بودی) فعلا نمیشه این تعهد رو با پرداخت پول خرید و باید حتما انجامش بدی البته ممکنه قانونش بعدا عوض بشه هیچ چی بعید نیست. ضمنا تو خدمتت که شروع بشه تا سالها (تا حدود ۱۱ سال اول از این ۲۱ سال) حق شرکت در آزمون تخصص رو نداری و باید پزشک عمومی باقی بمونی و خیلی رو درآمدهای نجومی که بعضی پزشکان داره برای خودت حساب باز نکنی! تو مثلا ۲۹ سال دیگه میتونی مدرک پزشکی عمومی رو از دانشگاهت بگیری (چون تا ۲۱ سال نگذره بهت مدرک نمیدن) برا خودت مطب شخصی بزنی و از مطب درامد کسب کنی. توی این ۲۱ سال کارمند دولت هستی فقط و هر جا بگن برو باید برن مثلا بگن برو فلان روستا تو شبکه کار کن باید بری. البته هست الان کسی تعهدی بوده سالها پیش الان بالای ۵۰ سال سن داره آزمون تخصص پزشکی شرکت کرده و قبول شده داره تخصص میخونه. هیچ وقت دیر نیست پیر زن هفتاد ساله هست الان دانشجوی پزشکیه. گاهی ای هفتاده هشتاد ساله ها انگیزه و شور و شوقشون واسه زندگی و ادامه تحصیل از هفده هجده ساله هم بیشتره! این دیگه بستگی به روحیات و همت و اهداف شما داره تا چه حد اهدافت والا هستن و تا چه حد دور اندیش هستی. از طرفی یکی دیگه میبینی اینقد نا امید و منفی بافه که تو سن ۵۰ سالگی و حتی کمتر همون وسط های تعهد خدمتش آرزو میکنه زودتر عزرائیل رو ملاقات کنه و هیچ هدفی برای تخصص نداره! اگه عشق خدمت به مناطق محروم هستی و میتونی ۲۱ سال اونجاها زندگی کنی بزن. وگرنه همون روزانه یا اگه پول داری پردیس یا ظرفیت مازاد یا دانشگاه ازاد رو بزن که بعد از اتمام دوره عمومی و طرح یا حتی قبل از طرح بتونی تخصص شرکت کنی و هر جا که شد کار کنی.

البته سهمیه مناطق محروم تو تخصص کمی اوضاعش برا بعضی رشته ها نسبت به عمومی بهتره. مثلا کسی که تخصص نوروسرجی از طریق سهمیه مناطق محروم قبول میشه بعد از اتمام درسش با توجه به اینکه نیاز به امکانات تخصصی خاصی واسه جراحی های این رشته داره احتمالش بیشتره بندازنش جای بهتری مثلا مرکز استان و نره یه بخش یا روستای دور افتاده! اما تخصصی مثل تخصص زنان بیشتر کارهاش رو هر بیمارستانی میشه انجام داد پس احتمال اینکه بفرستنش یه جای خیلی محروم تر و دور افتاده تر بیشتره. هر رشته تخصصی احتمال اینکه جای دورتر و محروم تری بندازنت یا جای با امکانات تری مثل مراکز استان ها فرق داره با رشته دیگه.

نکته اخر هم درباره پزشکی بگم اینکه با توجه به اینکه سیاست ها در حال حاضر داره بیشتر به این سمت میره که پزشکان رو مجبور کنن برن مناطق محروم و شهرستان های کوچکتر کار کنن و بیشتر بیان جاهای دولتی کار کنن (مثل طرح کلینیک های ویژه و بیمارستانن ها) و همچنین با توجه به اینکه در سال های دورتر آینده تعداد پزشک ها زیادتر میشه حتی اگه کسی بتونه بخش خصوصی کار کنه و مجوز مطب هم بگیره با توجه به مشتری نداشتن ممکنه تمایلی به ادامه کار در مطب شخصی نداشته باشه و یه جورایی تعداد پزشکان بیکارمون بیشتر بشه و همون ها که تعهد خدمت مناطق محروم نداشتن مجبور بشن برن مناطق محروم کار کنن (حالا بینم کار بهشون بدن یا نه اون موقع) شاید از این نظر انتخاب سهمیه مناطق محروم گزینه چندان بدی هم نباشه حداقل آدم مطمئن تر هستی که ۱۰ سال دیگه بیکار نمیمونی. اما مشکل اصلیش اینه تا حدود ۱۱ سال بعد از اتمام دوره عمومی حق شرکت در آزمون تخصص پزشکی رو نداری و باید همچنان پزشک عمومی باقی بمونی و معمولا بدون مطب خصوصی!

 

پزشکی در ایران یا مهاجرت و ادامه تحصیل در خارج از کشور

بعضی ها تحصیل پشکی در خارج از کشور به به پزشکی در ایران ترجیح میدن. برای رشته هایی مثل دندانپزشکی و پزشکی باید یک سری ازمون های مختص اون کشورها رو بدی تا بتونی واسه ادامه تحصیل بری درس بخونی اونجا. نمره آزمون زبان تافل یا ایلتس یا GRE هم میخواد. ویزا باید بگیری و شرایط خاص داره کلا. ازمون هاش هم هر کشوری برگزار نمیشه و فقط بعضی کشورها برگزار میشه. خیلی از متخصص ها و فوق تخصص های معروف ایرانی هم دانشگاه های معتبر خارج از کشور درس خوندن و برگشتن. راستش خارج رفتن تو رشته پزشکی اونقد سخت هست (حداقل در مقایسه با رشته های مهندسی) که خیلی از پزشک ها اعتقاد دارن خارج رفتنش منطقی نیست! مگر اینکه همه سختی هاش رو به جون بخری. الان بیشتر ایرانی هایی که اپلای میکنن و میرن از رشته های فنی مهندسی هستن که صرفا با داشتن رزومه علمی خوب (معدل بالا، مقاله و …) و نمره آزمون زبان خوب میتونن برن ولی برا بچه های پزشکی و دندان پزشکی و … باید از یک سری فیلترها و آزمون های سخت رد بشن تا بتونن برن یک دانشگاه معتبر خارجی ادامه تحصیل بدن در مقطع تخصص یا فوق تخصص. شرایط مهاجرت به خارج از کشور واسه دندانپزشکی و پزشکی کمی سخت¬تر از داروسازیه.

یه سوالی که ممکنه به ذهنتون برسه اینه که آیا کشورهای دیگه مدرک پزشکی عمومی ایران رو قبول دارن یا نه؟ جواب اینکه به بستگی داره کدوم کشور باشه: آمریکا قبولش داره اما باید سه استپ آزمون USMLE رو پاس کنید. قوانین ایالت ها هم بعضا با هم فرق داره اما اگه برا کار کردن بخواید برید و جواز طبابت یه ایالت رو بگیرید بقیه ایالت ها هم بهتون جواز طبابت میدن. اما معمولا رشته های لوکس رو به ایرانی ها نمیدن واسه متخصص ها، مگه اینکه نمره استپ های آزمون USMLE خیلی بالا باشه. استرالیا هم مدرک پزشکی ایران رو قبول داره اما اونم باید امتحان مخصوص اونجا رو پاس کنید. کانادا و آلمان هم مدرک پزشکی عمومی ایران رو قبول دارن. اما خب باید به این نکته هم توجه کرد که مثلا بری پزشکی آلمان بخونی برگردی باید حتما امتحان ارتقا بدی که بتونی توی ایران طبابت کنی. کلا تو خیلی کشورها مدرک پزشکی عمومی ایران یا همون gp اعتبار داره اما قانونشون اینجوریه که شما باید دوره اینترنتی رو اونجا هم بگذرونید. کشور به کشور قوانینی با هم اختلافاتی دارن. به این نکته هم باید توجه کرد که مدت زمان تحصیل پزشکی تو همه تخصص ها کشورهای دیگه اندازه ایران نیست وبعضیا طولانی تره مثلا تخصص رادیولوژی توی استرالیا ۵ ساله.

بعضی کشورها هم سیاست های خاصی داره واسه جذب پزشک خارجی دارن. مثلا آمریکا معمولا رشته های تاپ و لوکس رو از پزشکان خودش میگیره مثل پوست چشم و پلاستکف اما رشته های پرزحمت تر و یا احیانا کم درامدتر مال خارجی هاست که از بین خارجی ها هم هندی ها و چینی ها پیشتاز پر کردن ظرفیت های پزشکی آمریکا هستن.

 

تحصیل پزشکی در سن بالا یا شر

خواندن پزشکی در سن بالا پدیده ای است که در سالهای اخیر بیشتر از گذشته باهاش روبرو هستیم و هر سال تعداد داوطلبان متقاضی تحصیل پزشکی در سن بالا افزایش پیدا میکنه. در گذشته هم پزشکان موفق زیاده بودند که از ۱۸ سالگی وارد این رشته نشدند از جمله:

– دکتر جلال بریمانی، پدر نورولوژی مدرن ایران: ۲۰ سالگی

– دکتر حسین صادقی، مبدع چندین روش جدید جراحی قلب: ۲۱ سالگی

– دکتر مسیح دانشوری، اولین متخصص ریه در ایران: ۲۴ سالگی

– دکتر علی ملک حسینی، پدر پیوند کبد ایران: ۲۵ سالگی

– دکتر توفیق موسیوند، مخترع اولین قلب مصنوعی جهان: حدود ۴۰ سالگی

بسیاری از متقاضیان تحصیل پزشکی در سن بالا فارغ التحصیلان کارشناسی یا مقاطع بالاتر سایر رشته ها هستند که به دلایل مختلف از جمله بیکاری و پیدا نکردن شغل مناسب، بهتر بودن بازار کار پزشکی، عدم علاقه به رشته فعلی، انتخاب رشته نادرست و … تصمیم گرفتند دوباره در کنکور تجربی شرکت کنند. اگر جزو افرادی هستید که تصمیم به شرکت مجدد در کنکور تجربی گرفتید توصیه می کنیم حتما فایل های صوتی انتخاب رشته و معرفی رشته های پزشکی رو از سایت   دانلود و کامل گوش بدید تا  اطلاعات کاملتری درباره رشته پزشکی بدست بیارید و شناخت کامل تری از رشته های پزشکی پیدا کنید و نهایتا بتونید مقایسه کنید ببینید با این اوضاع رشته های علوم پزشکی و با توجه به شرایط فعلی شما براتون به صرفه هست که مجددا در کنکور تجربی شرکت کنید و پزشکی یا رشته های دیگه بخونید یا نه.

اما برای این افراد تنها راه ورود به پزشکی کنکور دادن نیست. یک راه دیگه برای افرادی که قصد تغییر رشته از مهندسی به پزشکی، تغییر رشته از پرستاری به پزشکی و یا از هر رشته کارشناسی به پزشکی رو دارند شرکت در آزمون کارشناسی به پزشکی است. این آزمون شرایط خاصی داره که در مقاله «آزمون لیسانس به پزشکی» در سایت   کامل توضیح دادیم.

 

جمع بندی توضیحات رشته پزشکی

انتخاب رشته یعنی انتخاب آینده، انتخاب مسیر ادامه زندگی. واسه انتخاب رشته اول باید با خودت خلوت کنی و به یه سری سوالات جواب بدی بعدش میتونی تصمیم بگیری چه رشته ای در چه شهر و دانشگاهی برات میتونه مناسب باشه در صورتی که رتبت بهش بخوره و قبول بشی. سوالاتی که اینجا میگم رو خوب بهشون فکر کن و خیلی منطقی بشین فکر کن ببین جوابت به این سوالات چیه. از خانوادت هم حتما کمک بگیر چون خانواده شما رو بهتر از هر کسی میشناسن. اون وقت با اطلاعاتی که از رشته ها داری میتونی تصمیم بگیری برا چه رشته ای مناسبتری و آیا پزشکی برات مناسبه یا نه:

*هدفت از زندگی کردن چیه؟ دنبال چه چیزی تو زندگیت هستی؟ واسه اینده خودت برنامه ای داری؟ انسان قانعی هستی؟ بیشتر  دنبال زندگی کردن هستی یا کار و درامد؟ اینها مهم ترین سوالات هستن واسه انتخاب رشته.

* ایا پشتیبان مالی تو زندگیت داری؟ آیا زندگت رو بدون ساپورت مالی پدر مادرت هم میتونی بچرخونی؟

* ایا تا چند سال دیگه متاهل شدی و میتونی تو شهر دور زندگی کنی یا دانشجوی پزشکی یا پزشک طرح باشی؟ اگر مجردی قصد ازدواج در چه سالی از دوره عمومی یا تخصص ازدواج کنی و با فردی که می خواهی ازدواج کنی حاضر به امدن به شهر دور و بعضا منطقه محروم هست؟

* اولویتت چیه پول یا علاقه؟ یا هر دو به یک نسبت خاص؟ دوست داری با بیمار در ارتباط باشی یه نه؟ دوست داری بیمار ازت تشکر کنه؟  کلاس یک رشته پیش مردم برات خیلی مهمه که سختی های اون رشته رو به جون بخری واسه اینکه بین مردم پرستیژ داشته باشی؟

* اصلا دنبال ادامه تحصیل در اینده هستی یا میخوای زودتر یه مدرکی بگیری پول در بیاری فقط و یه زندگی اروم داشته باشی؟

* رشته برات مهم تره هر شهری باشه یا شهر محل تحصیل خیلی برات مهمتره و کنار خانواده بود یا احیانا تهران بودن؟ خانوادت اجازه میدن بری یه شهر دیگه درس بخونی؟ اگه مثلا شما بچه ارومیه هستی و قرار شد طرح اجباری بندازنت جای خیلی دوری مثل سیستان و بلوچستان خانواده اجازه میدن یا خودت میتونی بری اونجا دو سال کار کنی؟

* تو سن ۵۰  سالگی با پول درآوردن هنوز از رشته و کارت میتونی راضی باشی؟

*  به کار تو بیمارستان و کشیک اجباری و انکالی های سخت علاقه داری؟ چقدر استرس رو میتونی تحمل کنی؟

*  میخواهی اینقدر پول دربیاری که لذتشو همسر و بچه ها و ورثه هات ببرن یا خودت هم میخواهی زندگی کنی؟

* تست شخصیت شناسی دادی مثلا MBTI ببینی چه جور شخصیتی داره و واسه چه شغل های مناسب تری؟

به جوابی که به این سوالت میدی خوب فکر کن.

اگه بین پزشکی و دندانپزشکی شک دارید کدوم رو انتخاب کنید پزشکی رو انتخاب کنید در صورتی که میتونید تا یک سال بیشتر هم دانشجو بمونید و دیرتر فارغ التحصیل بشین، در صورتی که می خواهید درس های دوره دانشجوییتون از نظر تئوری کمی سنگین تر از دندانپزشکی باشه ولی فشار جسمی و حساسیت کار با محیط میلیمتری دندان رو نداشته باشید، اگه مطمئن هستید تخصص می گیرید و احتمال میدین بعد از تموم شدن دوره دکتری عمومی اونقدر درس خون میمونید که تخصص قبول بشین و دنبال ادامه تحصیل هستید از این نظر پزشکی کمی تخصص خوندنش داره واجب تر از داروسازی و دندانپزشکی میشه، اگه حوصله کشیک اجباری و شیفت شب بیمارستان رو دارید پزشکی براتون رشته خوبیه اگه نه شاید دندان و داروسازی مناسب تر باشه، اگه تحمل استرس و احتمال مرگ بیمار رو دارید پزشکی براتون مناسبه، اگه صد در صد نیاز ندارید که دوره دانشجویی کار کنید و درآمد داشته باشید و از علم و درسی که خوندید نمیخواهید فعلا تا پایان دوره دانشجویی پول در بیارید برید پزشکی چون در پزشکی برخلاف داروسازی در دوره دانشجویی عمومی اصلا روی کار کردن به عنوان پزشک نمیشه حساب باز کرد، اگه صرفا شان اجتماعی و اینکه بهتون بگن دکتر مهمه براتون مهمه که البته این اگه تنها ملاک انتخاب باشه به نظرم ملاک خوبی نیست اما از این نظر پزشکی و دندانپزشکی رو اکثر مردم بیشتر به عنوان دکتر میشناسن تا داروساز، هرچند دروس داروسازی خیلی سنگینه و اون ها هم دکتر هستن اما بعضی ها داروساز و داروفروش رو یکی میدونن، اگه تحمل کمردرد و آرتروز و فشار جسمی کار دندانپزشکی رو ندارید و از کار کردن با محیط حساس و میلی متری دهان و دندان خوشتون نمیاد برید پزشکی یا داروسازی، اگه میخواهید تا اخر عمرتون کار کنید این امکان در دندانپزشکی کمتر وجود داره و هر دندانپزشکی نمیتونه تا سنین پیری همه کاری روی دندان انجام بده اما پزشکی و داروسازی تقریبا این امکان وجود داره چون فشار جسمی کمتری معمولا روی داروساز و پزشک هست مخصوصا اگه مطب یا داروخانه شخصی داشته باشن و بیشتر کارشون نسخه نویسی یا درمان های سرپایی باشه، اگه از ایدز و هپاتیت و بیماری های واگیردار ترس دارید، داروسازی خیلی امنیت و سلامت بیشتری از این نظر داره نسبت به پزشکی و دندانپزشکی و مخصوصا نسبت به پزشکی، هر چند در پزشکی و دندانپزشکی هم اگه مراقب باشید و احتیاط کنید جای نگرانی زیادی نیست، اگه تمیز بودن محیط کاری و سر و کار نداشتن با خون و زخم براتون خیلی مهمه داروسازی از این نظر نسبت به پزشکی و دندانپزشکی اولویت داره، البته همه اینهایی که میگم بیشتر در مقطع دکتری عمومی هست و در تخصص بسته به تخصصی که انتخاب می کنید شرایط ممکنه خیلی فرق کنه، مثلا پزشک متخصص رادیولوژی محیط کاری خیلی تمیز و لوکسی داره و از این نظر مشکلی نداره. احتمال اعتراض و برخوردهای بد و شکایت مریض تو دندانپزشکی و پزشکی بیشتر از داروسازی هست ولی اگه دنبال درآمدهای خیلی بالا هستید و میخواهید در آینده دکتری باشید که درآمدهای خیلی بالا داشته باشید دندانپزشکی از این نظر محدودیت بیشتری داره ولی در پزشکی اگه متخصص یا فوق تخصص باشید مثلا جراح معروفی بشین رسیده به درآمدهای خیلی خیلی بالا امکانش بیشتره. اگه میخواهید حتما شخصی و مستقل کار کنید و مطب داشته باشید هزینه تاسیس مطب دندانپزشکی حتی دندانپزشکی عمومی بیشتر از هزینه های لازم برای تاسیس مطب در اکثر تخصص های پزشکی است. در واقع دندانپزشکی واسه مطب زدن سرمایه بیشتری لازمه داره اما در پزشکی از نظر هزینه تاسیس مطب در اکثر تخصص ها سرمایه زیادی به انداه دندانپزشکی نیاز نیست (دقت کنید گفتم اکثرا، نه مثلا تخصص رادیولوژی که دستگاه های خیلی گران قیمتی نیاز داره). و اگه رویای این رو دارید که انسان خیلی بزرگی در حد پروفسور سمیعی یا امثالهم بشید در پزشکی این امکان بیشتر از رشته های دیگه فراهم هست اما رسیدن به این هدف بستگی به پشتکار و همت خود شما داره و سالها باید زحمت بکشید.